Stateczność konstrukcji jest rozszerzeniem, które można aktywować w Danych ogólnych. Rozszerzenie umożliwia przeprowadzenie nieliniowej analizy stateczności przy użyciu metody przyrostowej w celu uzyskania wyników zbliżonych do rzeczywistości również w przypadku konstrukcji nieliniowych. Współczynnik obciążenia krytycznego jest określany w taki sposób, że obciążenia z podstawowego przypadku obciążenia są stopniowo zwiększane aż do osiągnięcia niestateczności. Ten przyrost obciążenia uwzględnia nieliniowości, takie jak ulegające uszkodzeniu pręty, podpory i fundamenty, a także nieliniowości materiałowe. Po zakończeniu przyrostu obciążenia można opcjonalnie przeprowadzić liniową analizę stateczności na ostatnim stabilnym stanie w celu określenia postaci stateczności. Można je wyświetlić w nawigatorze wyników.
Rozszerzenie Stateczność konstrukcji w nowych generacjach programów RFEM 6 i RSTAB 9 przejmuje funkcje modułów dodatkowych RF-STABILITY (RFEM 5) lub RSBUCK (RSTAB 8), ale zawiera kilka nowych funkcji.
- Przypadkowi obciążenia lub kombinacji obciążeń można przypisać aby były aktywne do analizy stateczności
- Automatyczna aktywacja obliczeń stateczności dla wielu sytuacji obciążeniowych w jednym miejscu za pomocą kreatora kombinacji
- Przyrostowe zwiększanie obciążenia aż do momentu ustalonego wg kryteriów zdefiniowanych przez użytkownika
- Modyfikacja sposobu normalizacji wektora własnego postaci wyboczeniowej bez ponownego obliczania
- Tabele wyników z opcją filtrowania
Zastosowanie w programie
Program oferuje różne metody analizy wartości własnych:
Metody bezpośrednie
Metody bezpośrednie są przydatne w przypadku modeli o małych i średnich rozmiarach. Te szybkie metody rozwiązywania równań wykorzystują dużą ilość pamięci RAM (RAM). Dostępne są następujące metody bezpośrednie:
- Lanczos (RFEM)
- Źródła charakterystycznego wielomianu (RFEM)
- Metoda iteracji podprzestrzeni (RFEM/RSTAB)
- Przesunięta iteracja odwrócona (RSTAB)
Metoda iteracji ICG (niekompletny sprzężony gradient [RFEM])
Podczas korzystania z tej metody wartości własne są określane jedna po drugiej, dlatego metoda ta wymaga niewiele pamięci roboczej i dlatego może być stosowana na przykład do obliczeń bardzo złożonych konstrukcji z niewielką liczbą wartości własnych.
