Metoda współczynnika wartości szczytowej, opracowana przez firmę Davenport, jest zaawansowanym podejściem do oceny obciążenia wiatrem, zwłaszcza gdy na obciążenie bardziej wpływają turbulencje niż wartość średnia. Metoda ta uwzględnia zarówno współczynniki ciśnienia średniego, jak i ich odchylenia standardowe, aby utworzyć charakterystyczne współczynniki ciśnienia szczytowego. Te charakterystyczne współczynniki są następnie określane przy założeniu szczytowego współczynnika k_p, pochodzącego ze statystyki wartości ekstremalnych, w następujący sposób:
Gdzie
cp : współczynnik ciśnienia szczytowego dla minimum
cˆ p : współczynnik ciśnienia szczytowego dla maksimum
σc_p : odchylenie standardowe współczynnika ciśnienia
Zaletą tej metody jest to, że uwzględnia ona dwie ekstremalne składowe obciążenia, co jest szczególnie istotne w obliczeniach, gdy występują różne znaki. Współczynnik szczytu można również dostosować, aby uwzględnić efekty redukcji obciążenia dzięki właściwościom korelacyjnym. Współczynniki pików różnią się jednak w zależności od położenia na konstrukcji, co w praktyce często upraszcza się za pomocą jednakowych współczynników. Początkowo proponowano wartości k_p między 3 a 5, ale testy w tunelu aerodynamicznym wykazały, że lokalnie mogą wystąpić znacznie wyższe wartości (do 10 lub więcej), zwłaszcza w przejściach budynków i narożach ścian.
Metoda ta została pierwotnie opracowana do oceny obciążeń wiatrem na budynki i jest również uwzględniona w Eurokodzie dla wpływu sił wywołanych podmuchami wiatru. Metoda ta jest jednak mniej odpowiednia w przypadku elementów o małej skali, takich jak naroża, krawędzie i poszczególne komponenty, ponieważ w tych obszarach współczynniki wartości szczytowych mogą się znacznie różnić. Głównym wyzwaniem jest odpowiedni dobór współczynników pików, które mogą wpływać na dokładność metody.