Modele RANS (Reynolds-Averaged Navier-Stokes) są szeroko stosowane w inżynierii wiatrowej i modelowaniu turbulencji we wszystkich skalach długości. Podstawowe podejście polega na podzieleniu prędkości na średnią i turbulentną fluktuację. Powstałe w ten sposób dodatkowe niewiadome są „domykane” za pomocą równań uśredniających i uzupełniających. W rodzinie RANS rozróżnia się proste modele algebraiczne, w których turbulencja jest traktowana jako lokalna lepkość wirowa, oraz częściej stosowane modele jedno- lub dwurównaniowe. Te ostatnie rozwiązują dodatkowe równania transportu dla energii kinetycznej i szybkości dyssypacji. W praktyce rzadziej stosowane są bardziej złożone metody, takie jak anizotropowe metody naprężeń Reynoldsa.
Ze względu na kompromis między pracochłonnością obliczeń, a jakością wyników, najpowszechniej stosowane są modele dwurównaniowe, zwłaszcza model k-ε i jego warianty, a także metoda k-ω lub SST (transport naprężeń ścinających). i złożoność kalibracji. Klasyczne modele RANS mają na celu poszukiwanie równowagi stanu ustalonego dla problemu turbulencji i mogą być również stosowane w dwóch wymiarach przestrzennych, w przeciwieństwie do metod LES, jeśli pozwala na to problem.
Aby uwzględnić zmiany w czasie, opracowano warianty URANS (niestabilne RANS), wprowadzające składowe przejściowe o zmiennych krokach czasowych. Podejście to wymaga jednak szczególnej ostrożności, ponieważ uśrednienie ze wszystkich skal czasowych utrudnia ocenę dokładności w czasie i może tłumić efekty niestateczności.