Koncepcja „równoważnego podmuchu” opiera się na założeniu, że fluktuacje obciążenia konstrukcji, zwłaszcza stosunek wartości szczytowych do średnich, odpowiadają fluktuacjom w przepływie napływającego wiatru. Zakłada się jednak, że turbulencje bryły nie mają znaczącego wpływu na rozpatrywane obciążenie i że średnie obciążenie jest znaczne. Wartość szczytową równoważnego obciążenia wiatrem można następnie wyznaczyć za pomocą średniego współczynnika aerodynamicznego i ciśnienia wiatru na konstrukcję:
gdzie:
pQS : quasi-statyczne obciążenie zastępcze
c ‾p : współczynnik średniego ciśnienia
qP : szczytowe ciśnienie prędkości (podmuch wiatru, DIN EN 1991-1-4:2010-12 [14],[15])
Zastosowany współczynnik należy znormalizować do średniej wartości ciśnienia prędkości wiatru na referencyjnej wysokości tunelu aerodynamicznego, a w szczytowym ciśnieniu prędkości można, w razie potrzeby, uwzględnić ukształtowanie terenu. Procedura ta jest powszechnie stosowana do obliczania współczynników siły lub momentu w konstrukcjach liniowych, ale może być również stosowana do analizy dynamicznej jednokierunkowych interakcji ciecz-konstrukcja w dziedzinie częstotliwości lub czasu. Metoda ta nie jest jednak odpowiednia w przypadku obciążeń fasadowych i powierzchniowych, ponieważ stosunki wartości szczytowej do wartości średnich na powierzchni konstrukcji nie są stałe.