W przypadku konstrukcji otoczonych lub narażonych na przepływ, na ogół istnieje interakcja między dynamiką płynów a mechaniką konstrukcji, której intensywność może się znacznie różnić w zależności od problemu. W przypadku znacznej interakcji wymagane jest w pełni dwukierunkowe sprzężenie (poziom modelowania S4), uwzględniające obydwa kierunki interakcji. Przy dostatecznym zrozumieniu tego zjawiska, to złożone sprzężenie można uprościć poprzez zastosowanie odpowiednich założeń fizycznych. Takie uproszczenie skutkuje jednostronną odpowiedzią struktury płynu (poziom modelowania S3), w której pomijany jest efekt sprzężenia zwrotnego na przepływ. Trafność tych uproszczonych modeli należy zawsze oceniać w kontekście konkretnego zjawiska i, w razie potrzeby, potwierdzać poprzez porównanie z bardziej złożonymi podejściami.
W modelowaniu zredukowanym (poziom modelowania S3) odpowiedź konstrukcji jest zazwyczaj określana za pomocą quasi-statycznych współczynników wiatru, z uwzględnieniem zmiennych w czasie napływu wody i odkształceń konstrukcji. Możliwe są dalsze uproszczenia, takie jak zastosowanie stałego w czasie obciążenia wiatrem za pomocą quasi-statycznych współczynników wiatru. Wybór metody modelowania zależy w dużej mierze od rodzaju i siły fizycznej interakcji między przepływem wiatru a zachowaniem konstrukcji.
