Jakość siatki obliczeniowej odgrywa kluczową rolę w dokładności wyników symulacji, zwłaszcza w przypadku dyskretyzacji niższego rzędu. Nawet pojedynczy zniekształcony element może wpłynąć negatywnie na wyniki obliczeń. Chociaż rastry strukturalne mają wiele zalet, ich odwzorowanie jest ograniczone, jeśli chodzi o odwzorowanie złożonych geometrii. Bardziej elastyczne opcje obejmują wyciągane niestrukturalne siatki o przekroju sześciokątnym lub niestrukturalne siatki czworościenne, chociaż te ostatnie często stwarzają problemy w metodach objętości skończonych.
Podejścia do rozwiązań obejmują siatki hybrydowe, w których elementy strukturalne są stosowane blisko powierzchni i są połączone z siatkami nieustrukturyzowanymi wewnątrz, a także siatki wielościenne i siatki hierarchiczne oparte na oktrach. W zależności od zaimplementowanej metody, strategia tworzenia siatki może być oparta na brzegach lub wbudowana.
Kryteria jakości różnią się w zależności od metody: w przypadku metod objętości skończonych kąt pomiędzy ścianą komórki a linią łączącą środki ciężkości komórek ma decydujące znaczenie, natomiast w przypadku metod elementów skończonych decydujące znaczenie ma macierz jakobianu. Symulacje RANS pozwalają na grubsze siatki z większymi współczynnikami progresji (1.10-1.20), podczas gdy symulacje LES wymagają współczynników poniżej 1,05.
Aby zweryfikować niezależność siatki, konieczne jest przeprowadzenie badań rastra z co najmniej jedną siatką zagęszczoną. Powinny być stosowane identyczne ustawienia modelu i warunki brzegowe, a jakość siatki musi spełniać normy oprogramowania CFD, solwera i modeli turbulencji. Ekstrapolacja Richardsona może być pomocna w ocenie niezależności siatki, ale wymaga co najmniej trzech różnych siatek i zakłada monotoniczny ciąg zmiennych docelowych.