W porównaniu z metodą gamma, konstrukcja szkieletowa m ma między innymi następujące zalety:
- Dowolne położenie i rozstaw łączników
- Niezależnie od liczby podpór i warunków podparcia
- Dowolne obciążenie
Modelowanie
Należy zamodelować teownik (środnik NH C24, pas LH D50). Ponadto środnik i półka powinny być połączone za pomocą zwolnień (prętów sztywnych) w jak największej liczbie odrębnych punktów, aby wykryć identyczne ugięcia obu elementów. Kolejnym krokiem jest umieszczenie pręta w miejscu, w którym znajduje się łącznik. Są one sztywno połączone ze środnikiem i pasem i są określane przez definiowalną sztywność na zginanie/ścinanie łączników. Zwolnienie jest umieszczane na poziomie połączenia zespolonego.
Określanie sztywności na zginanie
Jak wspomniano powyżej, sztywność prętów na zginanie jest określana z uwzględnieniem podatności łącznika na ścinanie. W tym celu można wykorzystać wzory pokazane na rysunku, które wynikają z układów konstrukcyjnych. Na powyższym rysunku sztywność na zginanie została wyznaczona z pominięciem sztywności środnika i pasa. Na poniższym rysunku uwzględniono sztywność środnika i pasa.
Wynikową wartość można łatwo edytować w typie pręta "Definiowana sztywność" bez konieczności tworzenia przekroju efektywnego. Moduł poślizgu można określić zgodnie z tabelą 7.1 normy EN 1995-1-1. Według tej tabeli moduł poślizgu wynosi 3469 kN/m dla śruby d = 6 mm. Jeżeli wartość ta zostanie wprowadzona do równania z rysunku 02 (pomijając sztywność pasa), otrzymamy efektywną sztywność na zginanie równą 0,601 kN/m². Sztywność odkształcenia oraz sztywność na ścinanie można ustawić jako "nieskończoną", przy czym należy przyjąć wysoką wartość.
Inna alternatywa (tylko RFEM)
Innym sposobem na obliczenie podatnych belek zespolonych z prętami jest zastosowanie zwolnień liniowych. Możliwość tę wyjaśniono tutaj:
