W porównaniu z metodą gamma, szkielet m ma m.in. następujące zalety:
- Dowolne położenie i rozstaw łączników
- Niezależnie od liczby podpór i warunków podparcia
- Dowolne obciążenie
Modelowanie
Należy zamodelować przekrój teowy (środnik NH C24, pas LH D50). Ponadto środnik i pas powinny być połączone łącznikami z zwolnieniami (sztywnymi) w jak największej liczbie dyskretnych punktów, aby wykryć identyczne ugięcia obu elementów. Kolejnym krokiem jest umieszczenie pręta w miejscu, w którym znajduje się łącznik. Są one sztywno połączone ze środnikiem i pasem i są określane za pomocą definiowalnej sztywności na zginanie/ścinanie elementów złącznych. Zwolnienie jest umieszczane na poziomie połączenia złożonego.
Określanie sztywności na zginanie
Jak wspomniano powyżej, sztywność prętów sztywnościowych na zginanie jest określana z uwzględnieniem podatności łącznika na ścinanie. W tym celu można wykorzystać wzory pokazane na rysunku, które wynikają z układów konstrukcyjnych. Na powyższym rysunku sztywność na zginanie została wyznaczona z pominięciem sztywności środnika i pasa. Na poniższym rysunku uwzględniono sztywność środnika i pasa.
Wynikową wartość można łatwo edytować w typie pręta "Sztywność definiowalna" bez konieczności tworzenia przekroju efektywnego. Moduł poślizgu można określić zgodnie z tabelą 7.1 normy EN 1995-1-1. Zgodnie z tabelą 7.1 normy EN 1995-1-1 moduł odkształcenia wynosi 3469 kN/m dla śruby d = 6 mm. Jeżeli ta wartość zostanie wprowadzona do równania z rysunku 02 (pomijając sztywność pasa), to otrzymamy efektywną sztywność na zginanie równą 0,601 kN/m². Sztywność przy odkształceniu oraz sztywność na ścinanie można ustawić jako „nieskończoną” z dużą wartością.
Inna alternatywa (tylko w RFEM)
Innym sposobem obliczania zgodnych belek zespolonych z prętami jest użycie zwolnień liniowych. Ta opcja została wyjaśniona tutaj.
