W programie RFEM 5 zaimplementowano opcję modelowania sprzężeń w menu „Wstaw → Dane modelu → 1.31 Sprzężenia węzłowe” (rysunek 01), aby modelować elementy o bardzo dużej sztywności w płaszczyźnie. Takie podejście jest wykorzystywane przede wszystkim w budownictwie lądowym, gdzie masywne poziome elementy konstrukcyjne (np. stropy płaskie) uzasadniają takie założenie.
Ponieważ tzw. „diafragma” jest stosowana niemal wyłącznie w budownictwie, funkcja ta została w programie RFEM 6 przeniesiona do rozszerzenia „Model budynku”. Tam dostępne są cztery opcje uwzględnienia sztywności (rysunek 02) do wyboru. Użytkownik może tym samym wybrać założenia modelu, które najlepiej odzwierciedlają rzeczywistą konstrukcję nośną.
Dla każdego piętra można określić własną konfigurację wyników. Za pomocą opcji „Płaszczyzna sztywna” lub „Płaszczyzna podatna” można modelować płyty (analiza 2D) wraz ze słupami (podpory węzłowe) i ścianami (podpory liniowe). Opcja „Tylko przenoszenie obciążeń” upraszcza obliczenia, wykorzystując stropy wyłącznie do przenoszenia obciążeń.
Model budynku stanowi alternatywę dla osobnego modelowania stropów, w którym wcześniej używano narzędzia „Zastosowanie reakcji podporowych jako obciążeń”. Pierwsza analiza może zostać przeprowadzona za pomocą „Tylko przenoszenie obciążeń”, aby określić globalne parametry, takie jak reakcje podporowe, stateczność oraz wstępne wymiarowanie pionowych elementów nośnych.
Następnie można aktywować kolejne funkcje rozszerzenia, np. modelowanie kondygnacji, zestawy kondygnacji, tarcze ścian i belki ścianowe, aby przeprowadzić bardziej szczegółowe analizy i obliczenia zastosowanych materiałów (rysunek 04). Ponieważ jednak ten rozszerzony model wymaga większego nakładu obliczeń i pracy, zaleca się podejście etapowe. W ten sposób wszystkie elementy konstrukcyjne projektu można zintegrować w jednym modelu.