Zakładka Główne umożliwia zarządzanie ustawieniami dotyczącymi metody i kroków czasowych.
Typ metody analizy historii czasowej
Na liście w tej sekcji okna dialogowego do wyboru są dwie metody liniowej analizy przebiegu czasowego (patrz ilustracja Definiowanie metody obliczeń i kroków czasowych):
- Liniowa modalna
- Liniowa niejawna Newmarka
Obie metody analizy są geometrycznie liniowe, dlatego można je stosować tylko w przypadku małych odkształceń. Ponadto wszystkie nieliniowe właściwości modelu są ignorowane (np. nie jest uwzględniane uszkodzenie podpory) lub zastępowane (pręt rozciągany jest reprezentowany przez kratownicę).
Liniowa metoda analizy modalnej wykorzystuje układ rozłączony, który jest oparty na wartościach własnych i kształtach drgań modelu i jest zdefiniowany w przypisanym pliku Analiza modalna Przypadek obciążenia . Układ wielu stopni swobody ("MDOF") jest rozłożony na wiele układów o jednym stopniu swobody ("SDOF") (ukrzyżowana macierz masy i sztywności). Aby zapewnić dokładność, wymagana jest określona liczba wartości własnych. Rozwiązanie dla układu oddzielonego jest następnie określane za pomocą solwera niejawnego (Newmarka). Ustawienia macierzy mas i modyfikacje sztywności są pobierane z przypisanego przypadku obciążenia w analizie modalnej. Jeżeli wartości własne zostały już określone, ta metoda analizy jest nieco szybsza niż liniowa niejawna analiza Newmarka.
Ukryta liniowa analiza Newmarka jest metodą bezpośredniej integracji w czasie. Aby uzyskać dokładne wyniki, konieczne są wystarczająco małe kroki czasowe. Przy zastosowaniu tej metody analizy nie jest wymagana analiza drgań własnych. Podstawy teoretyczne wyjaśniono na przykład w [1].
Kroki czasowe
Wprowadź 'maksymalny czas' tmax, który ma być analizowany w obliczeniach. Następnie w 'kroku oszczędność czasu' t, który powinien zostać użyty do zapisania odpowiednich wyników. Wyniki będą dostępne tylko dla tych przedziałów czasowych. Na podstawie zapisanych kroków czasowych tworzona jest również dynamiczna obwiednia.
Oprócz zapisanych kroków czasowych należy zdefiniować kroki czasowe dla rzeczywistych obliczeń. W tym celu należy wprowadzić wartość w polu Podziel 'zapisane kroki czasowe przez', przez którą mają zostać podzielone zapisane kroki czasoweΔt. Aby pomyślnie przeprowadzić analizę przebiegu czasowego, należy wybrać „odpowiedni” krok czasowy. W końcu decyzja jest kompromisem między czasem obliczeń a dokładnością. W przypadku liniowej analizy przebiegu czasowego (patrz [[#Refer [2]]]) można zastosować następujące zalecenie: * Najkrótszy czas wzbudzenia dyskretnego należy podzielić na co najmniej siedem kroków czasowych, biorąc pod uwagę akcelerogram i wykresy czasu przejściowego. * Do obliczenia kroku czasowego należy przyjąć najwyższą częstotliwość ''f'' modelu istotną dla odpowiedzi układu w następujący sposób: Δt ≤ 1/(20f). Analogicznie należy sprawdzić, czy największa częstotliwość wzbudzenia spełnia warunek Δt ≤ 𝜋/(10ω). Jeżeli tak nie jest, należy skorygować krok czasowy.