Poprzez wybór typu prezentacji gruntu "2D | w metodzie modułu sztywności (połowa rozpiętości sprężystości)” w podstawie fundamentu znajdują się sprężyny, które symulują sztywność aktualnie zdefiniowanego gruntu. Po wybraniu tego typu pojawiają się dodatkowe ustawienia w celu zdefiniowania parametrów podłoża 2D. Poniższy rysunek przedstawia okno dialogowe do wprowadzania danych z ponumerowanymi opcjami.
Wybór powierzchni
Powierzchnie, na których mają zostać rozmieszczone podpory, można wprowadzić w polu wprowadzania lub wybrać graficznie za pomocą przycisku obok pola tekstowego. Ponadto istnieje możliwość rozpoznania, które powierzchnie mają być podparte przez program RFEM, poprzez zaznaczenie pola wyboru 'Rozpoznawanie automatyczne'.
Generowanie podpory
Pod kolejnym punktem można określić, dla których typów podpór (podpory węzłowe, liniowe i powierzchniowe) mają zostać wygenerowane sztywności sprężyste. Podstawowe typy Powierzchnie i Linie są tutaj obecnie ustalone.
Nieliniowość/uszkodzenie pod wpływem rozciągania
Po zaznaczeniu tego pola wyboru do generowanych warunków podparcia zostają przyporządkowane nieliniowości, które w przypadku naprężeń rozciągających prostopadłych do powierzchni podpieranej mogą ulec uszkodzeniu.
Stałe sprężystości w kierunku poziomym
Pola wprowadzania przypisane do tego punktu określają stałe sprężystości translacyjnej w kierunku poziomym, które zostaną przypisane do wygenerowanych warunków podparcia.
Skała na spodzie ostatniej warstwy
Przycisk ten kontroluje zastosowanie nieściśliwej warstwy pod ostatnim materiałem gruntowym zdefiniowanym przez otwór wiertniczy lub bryłę gruntową. W ten sposób można zdefiniować stałą maksymalną głębokość graniczną dla obliczeń parametrów fundamentu.
Wygenerowane podpory
Poniższy rysunek przedstawia przykład podpór wygenerowanych na podstawie ustawień parametrów podłoża 2D.
