Wybierając typ modelu gruntu „2D | Metoda modułu sztywności”, sprężyny są przewidziane na stopie fundamentu, aby symulować podatność gruntu zdefiniowanego jako podłoże. Po wybraniu tego typu pojawiają się dodatkowe ustawienia do określenia parametrów podłoża 2D. Poniższy rysunek pokazuje okno dialogowe z ponumerowanymi opcjami.
Przypisanie
1 - Wybór powierzchni do podparcia
Powierzchnie, na których mają być umieszczone podpory, można tutaj wprowadzić do pola lub wybrać graficznie za pomocą przycisku obok pola tekstowego. Dodatkowo można wybrać opcję „Automatyczne wykrywanie”, aby RFEM samodzielnie rozpoznał powierzchnie do podparcia.
2 - Generowanie podpór
W kolejnej sekcji określono, dla jakich typów podpór (węzłowych, liniowych i powierzchniowych) mają być generowane sztywności sprężyn. Obecnie podstawowe typy to powierzchnie i linie są ustawione na stałe. Tło dotyczące metody modułu sztywności i określania krawędziowych sprężyn można znaleźć w odpowiedniej sekcji Podstawy teoretyczne.
Parametry
3 - Stałe sprężystości w kierunku poziomym
Przypisane do tego punktu pola wejściowe definiują translacyjne elastyczne stałe w kierunku poziomym, przypisane do wygenerowanych warunków podparcia.
Opcje
4.1 - Nieliniowość - Utrata przy rozciąganiu
Zaznaczenie tego pola wyboru powoduje przypisanie wygenerowanym warunkom podparcia nieliniowości, które prowadzą do utraty przy naprężeniach rozciągających prostopadle do podpieranej powierzchni.
4.2 - Skała pod ostatnią warstwą
Przycisk ten kontroluje założenie nieściśliwej warstwy poniżej ostatniego materiału gruntu, zdefiniowanej poprzez profil odwiertu lub objętościowy blok gruntu. Ustalając w ten sposób maksymalną głębokość graniczną do obliczania parametrów podpory.
4.3 - Generowanie ciała objętościowego gruntu
Ta opcja kontroluje określenie struktury gruntu dla całej powierzchni do podparcia.
- Generowanie ciała objętościowego gruntu - nieaktywne
Jeśli opcja jest nieaktywna, struktura gruntu jest określana wewnętrznie na podstawie profili odwiertów. To rozwiązanie nie zapewnia wglądu w wygenerowaną strukturę. Dla mas o dużych rozmiarach przy jednocześnie bardzo cienkich warstwach, rozwiązanie to może być korzystniejsze pod względem wymaganej wydajności w przygotowaniu obliczeń.
- Generowanie ciała objętościowego gruntu - aktywne
Jeśli opcja jest aktywna, struktura gruntu jest określana na podstawie profili odwiertów przez generowanie objętościowych ciał gruntu. To rozwiązanie umożliwia wgląd w wygenerowaną strukturę. Ponieważ ciała objętościowe są siatkowane, podejście to może okazać się mniej korzystne pod względem wydajności wymaganej w przygotowaniu obliczeń.
Domyślnie pole jest nieaktywne. Poniższa ilustracja przedstawia znaczenie opcji „Generowanie ciała objętościowego gruntu”.
4.4 - Dezaktywacja sztywności ścinania
Opcja ta pozwala na kontrolę komponentu sztywności sprężyny ścinającej Cv,xz lub Cv,yz dla wygenerowanych podpór powierzchniowych. Te mogą być brane pod uwagę i określane w ramach metody modułu sztywności. W razie potrzeby sztywność sprężyny ścinającej może być ustawiona na zero, tak aby wykorzystywany był jedynie współczynnik podatności normalnej w kierunku z Cu,z.
Poniższy rysunek ilustruje wpływ opcji „Generowanie ciała objętościowego gruntu” na współczynniki podatności uzyskane z metody modułu sztywności.
Wygenerowane podpory
Poniższy rysunek przedstawia przykład podpór wygenerowanych na podstawie ustawień parametrów podłoża 2D.
