Często zadawane pytania (FAQ)

Tak, można korzystać z API Dlubal w Rhino i Grasshopper. W tym celu należy zainstalować API Dlubal w środowisku Rhino:

1. Otwórz Rhino i uruchom polecenie _ScriptEditor
2. W menu edytora skryptów wybierz Narzędzia > Zaawansowane > Otwórz powłokę Python 3
3. W otwartej wtedy konsoli zainstaluj API Dlubal:

Po instalacji API Dlubal jest dostępne w edytorze skryptów Rhino oraz w komponencie Python Grasshopper Więcej informacji na temat używania API można znaleźć w naszej dokumentacji: API dokumentacji II

W dodatku Połączenia stalowe można wybrać opcję 'Śruba sprężona'.

Gdy ta opcja jest wybrana, śrubie przypisywana jest siła sprężająca F_p,C. W modelu obliczeniowym, tzw. submodelu, generowane jest połączenie sprężone. Podczas obliczeń połączenia siły rozciągające śrub F_t,Ed, powstałe z działających sił przekrojowych, są uwzględniane jednocześnie z siłą sprężającą F_p,C. Wynikiem obliczeń jest wydanie siły rozciągającej śrubę jako "Siła rozciągająca wg obliczeń F_t,Ed” w szczegółach podglądu. Przedstawia ona zatem wartość wynikającą ze współdziałania naprężenia wstępnego i działających sił przekrojowych, przy czym siła sprężająca jest traktowana jako działanie.

Poziom wykorzystania śruby sprężonej wynika z ilorazu między ww. siłą rozciągającą wg obliczeń F_t,Ed a graniczną siłą rozciągającą F_t,Rd. Stopień sprężenia jest określany przez współczynnik sprężenia k_p. Przy pełnym sprężeniu odpowiednio wysokie wartości osiąga poziom wykorzystania śruby na rozciąganie. Nie pozwala to jednak zazwyczaj wyciągnąć wniosków co do relacji między działającą siłą rozciągającą (bez sprężenia) F_t,Ed,NP a siłą rozciągającą wg obliczeń F_t,Ed. Do analizy zapasu nośności śruby na rozciąganie nadaje się następujące postępowanie: W szczegółach podglądu dla odporności na przesunięcie, siła rozciągająca wynikająca z działających sił przekrojowych, obliczona bez sprężenia, jest wydawana z oznaczeniem F_t,Ed,NP. Porównanie tej wartości z wartością obliczeniową odporności na rozciąganie F_t,Rd dostarcza informacji o zapasie nośności zastosowanej śruby.

Zaloguj się do swojego konta Dlubal. Raporty aktualizacji starej generacji programów znajdziesz w sekcji „Rozwój” w zakładce „Raporty aktualizacji | Przestarzałe produkty”.

ParaView is an open-source data visualization and post-processing tool used for large-scale scientific data analysis. It is widely used in CFD, including RWIND to analyze and visualize flow fields and presenting corresponding data.

• How RWIND and ParaView Work Together

Step 1) Run RWIND: Simulate wind flow around your model, then you can go to the working directory to access temporary files according to the image 1:

Step 2) Navigate to the RF-Simul folder and open the .VTP files in ParaView, as shown in Image 2.

Step 3) Image 3 represents a structural force data where the it can be selected the "force" data from the dropdown menu, and the corresponding numerical data is displayed in the spreadsheet view. The visualization helps analyze how forces are distributed across the structure, allowing to receive more data as spreadsheet from CFD in ParaView.

.VTP data is available to download in the following link:

Nie, udostępniamy podręczniki wyłącznie online, to znaczy jako dokument HTML.

Zalety

• Zawartość jest zawsze na najnowszym poziomie technicznym
• Tylko jedna wersja podręcznika w obiegu; brak nieporozumień dotyczących różnych treści
• Szybkie wdrażanie opinii klientów

Funkcje

• Dostęp do internetu wymagany: dostępne z każdego miejsca, na każdym urządzeniu
• Interakcja z innymi zasobami Dlubal, jak baza wiedzy, FAQ i filmy szkoleniowe
• Funkcja pomocy F1 bezpośrednio z RFEM i innych programów

Tak, w dodatkach do wymiarowania (np. Wymiarowanie stali, Wymiarowanie drewna itp.) można optymalizować przekroje.

Optymalizacja może dotyczyć np. znormalizowanych profili danej serii lub szerokości, wysokości itp. w przypadku przekrojów parametrycznych.

Wybierz w oknie tabeli RFEM "Wymiarowanie stali" oraz "Dane wejściowe". Następnie wybierz w zakładce "Przekroje" w kolumnie "Wybierz inny przekrój do wymiarowania" opcję "Optymalizuj | Aktualna seria..." i ustal parametry, które mają być optymalizowane:

Przekroje RSECTION można zdefiniować w Grasshopper za pomocą szablonu modelu.

Tworzenie szablonu z przekrojem RSECTION

Zaimportuj przekrój RSECTION do programu RFEM 6:

• Importuj przekroju RSECTION

Następnie zapisz plik RFEM jako szablon (*.ft6 plik):

• faq | Jak utworzyć szablon modelu w programie RFEM 6?

Odwołanie do szablonu w Grasshopper

W Grasshopper można uzyskać dostęp do tego pliku szablonu, zapisując jego ścieżkę w komponencie eksportu (Use Template).

W ramach wymiarowania betonu można zobaczyć szczegóły zarówno dotyczące prowadzonych dowodów, jak i określenia zbrojenia.

1 - Szczegóły dotyczące dowodów

W tym celu wybierz w oknie tabeli dla wymiarowania betonu wynik wykorzystania na prętach, powierzchniach itp. Dla każdego wyniku dowodu można poprzez dwukrotne kliknięcie na dany wynik wykorzystania w tabeli otworzyć okno z odpowiednimi szczegółami dowodu.

2 - Szczegóły dotyczące określenia zbrojenia

W tym celu wybierz w oknie tabeli dla wymiarowania betonu wynik zbrojenia na prętach, powierzchniach itp. Dla każdego wyniku zbrojenia można poprzez dwukrotne kliknięcie na daną wartość w tabeli otworzyć okno z odpowiednimi szczegółami dotyczącymi określenia zbrojenia.

W modelach z membranami/lina początkowe naprężenie umożliwia zbieżność obliczeniową. W RFEM 6 istnieją dwa sposoby uwzględnienia początkowego naprężenia: stan początkowy lub minimalna zmiana długości. Poza zbieżnością numeryczną ważne jest, aby pamiętać, że częstotliwości własne liny zależą od wstępnego naprężenia. Musi być obecne naprężenie, a jego wielkość wpływa na wyniki.

Dla liny prosto podpartej z samym ciężarem własnym zdefiniowana jest analiza modalna bez stanu początkowego:

Wynikiem jest komunikat o błędzie "10060 - Macierz sztywności jest osobliwa | Konstrukcja jest niestabilna":

Pierwszym rozwiązaniem jest wybór przypadku obciążenia z siłą naciągu jako stanu początkowego. W takim przypadku, przy uwzględnieniu nieliniowości (teoria III rzędu) liny, występuje reakcja pozioma wynikająca z czysto pionowego obciążenia. Reakcja pozioma odpowiada sile naciągu. Ważne jest, aby zaznaczyć, że przypadki obciążenia lub kombinacje obciążeń w opcji "Źródło mas" nie mają wpływu na macierz sztywności. Dlatego muszą być dokonane dwa wybory.

Drugą opcją jest zdefiniowanie początkowego odkształcenia w ustawieniu przypadku modalnego.

Zaleca się ocenę wpływu wartości początkowych (stanu początkowego lub minimalnej zmiany długości) na tryby drgań. Stosunkowo małe zmiany tych wartości mogą prowadzić do istotnych zmian w częstotliwościach własnych.

Konieczność uwzględnienia nieliniowości elementów rozciąganych zależy od celu analizy. Jeśli głównym celem jest określenie bazowych sił ścinających w celu porównania z innymi obciążeniami poziomymi, pominięcie nieliniowości elementów rozciąganych jest zazwyczaj akceptowalne i można je uznać za konserwatywne podejście. Natomiast dla dokładnego projektowania samych elementów rozciąganych niezbędne jest uwzględnienie ich nieliniowego zachowania. Należy stosować takie metody jak dezaktywacja, aby dokładnie uchwycić te efekty i zapewnić integralność i bezpieczeństwo projektu.

Aby scalić kilka prętów z zestawu w jeden pręt, postępuj w następujący sposób:

Krok 1

Zaznacz odpowiednie pręty i powiązane linie. Wybierz opcję "Scal pręty".

Zaznaczone wcześniej pręty i linie zostały scalone w jedną linię i jeden pręt.

Krok 2

Zaznacz i edytuj właśnie scaloną linię. Usuń wszystkie węzły leżące na linii. Pierwszy i ostatni węzeł na liście odpowiadają węzłom początkowym i końcowym, więc nie można ich usunąć.

Zamknij okno dialogowe, klikając "OK".

Ważne: Nie usuwane są węzły na pręcie, chodzi tylko o węzły na linii.

Krok 3

Zaznacz wszystkie pośrednie węzły na pręcie, aby móc je edytować. Otwórz okno dialogowe edycji węzłów. W zakładce "Podstawowe" zmień typ węzła na "Na pręcie". Jeśli wszystko zostało zrobione poprawnie, w zakładce "Na pręcie" pod "Parametry | Nr pręta" automatycznie pojawi się odpowiedni pręt.

Zamknij okno dialogowe edycji, klikając "OK".

Krok 4

Dla kontroli możesz otworzyć okno dialogowe edycji pręta. Tam będzie aktywna opcja "Węzły na pręcie". W zakładce "Węzły na pręcie" zostaną wyświetlone wcześniej edytowane węzły.

Tak, w tym celu wystarczy użyć opcji „Anuluj wygenerowany stan” dla utworzonego obiektu bazowego. Poniższy obraz pokazuje ten przycisk dla pręta belkowego, który został automatycznie wygenerowany przez płytę belkową:

Traktowanie połączenia jako w pełni sztywnego zakłada, że złącze przenosi duże momenty zginające bez względnego obrotu między połączonymi elementami. Choć to podejście zmniejsza naprężenia zginające w samej belce, może prowadzić do nieekonomicznego projektowania. Złącze musi być przewymiarowane, aby pomieścić duży moment, co prowadzi do zwiększenia kosztów materiałowych i potencjalnie bardziej skomplikowanej produkcji. Ponadto ta sztywna konstrukcja może nie odzwierciedlać rzeczywistego zachowania konstrukcji pod faktycznymi obciążeniami, co może skutkować przewymiarowaniem złącza i nieuzyskaniem efektywnego wykorzystania materiału. Zamiast tego uwzględnienie bardziej realistycznej sztywności połączenia może zoptymalizować zarówno złącze, jak i ogólną konstrukcję.

Modelowanie wspornika za pomocą elementów powierzchniowych zapewnia dokładniejsze odwzorowanie lokalnego wyboczenia. Modelowanie go jako pręta może dać rozsądny wynik przemieszczenia, ale współczynnik obciążenia krytycznego i postacie wyboczeniowe mogą nie być realistyczne, zwłaszcza w kontekście lokalnego wyboczenia.

Aby uzyskać więcej informacji, zobacz nasz artykuł KB na ten temat:

• KB 1931 | Stateczność konstrukcji: Beulfigur eines Kragarms

RFEM 6 oferuje kilka metod modyfikacji sztywności powierzchni, z których każda jest odpowiednia do różnych zastosowań. Oto podział najlepszych przypadków użycia każdej z metod:

• Modyfikacja całkowitej sztywności

Ta metoda jest najlepsza do globalnych zmian w celu symulacji powierzchni o zwiększonej lub zmniejszonej sztywności lub do uproszczonego modelowania powierzchni o jednolitych właściwościach materiału. Polega na jednolitym skalowaniu wszystkich elementów macierzy sztywności jednym współczynnikiem.

• Częściowa modyfikacja sztywności, ciężaru i masy

Ta metoda jest stosowana do ukierunkowanych modyfikacji, gdzie konieczne jest dostosowanie konkretnych składników macierzy sztywności przy zachowaniu innych bez zmian. Jest przydatna do symulacji złożonych materiałów wielowarstwowych lub kompozytowych oraz uwzględniania efektów pełzania i skurczu w pomostach zespolonych stalowo-betonowych. Przykładem jest uwzględnienie efektów pełzania i skurczu w pomostach zespolonych stalowo-betonowych, gdzie terminy związane z zginaniem i skręcaniem w macierzy sztywności powierzchni mogą być jednolicie redukowane poprzez współczynnik reprezentujący zależne od czasu obniżenie sztywności.

• Modyfikacja sztywności dla określonego elementu

Ta metoda jest szczególnie przydatna do symulacji skomplikowanych zachowań materiałów i adresowania lokalnych efektów w strukturze. Na przykład, może być stosowana w przypadku płyty kompozytowej z włóknami przeważnie zorientowanymi wzdłuż osi x, co skutkuje znacznie większą sztywnością w tym kierunku. Aby uwzględnić to anizotropowe zachowanie, termin sztywności na zginanie k, który odpowiada D11 w macierzy sztywności powierzchni, może być zwiększony, podczas gdy inne terminy pozostają niezmienione.

• Modyfikacja sztywności specyficzna dla normy (ACI 318-19 i CSA A23.3-19)

Ta metoda służy do uwzględniania redukcji sztywności członów betonowych i powierzchni różnych typów elementów zgodnie z Sekcją 6.6.3.1.1 ACI 318-19 oraz Klauzulą 10.14.1.2 CSA A23.3-19. Dostępne opcje obejmują ściany popękane i niepopękane, płyty płaskie, płyty, belki i słupy. Program wykorzystuje współczynniki bezpośrednio pochodzące z tabel w normach.

Należy pamiętać, że wdrożenie tych modyfikacji wymaga dokładnej oceny kontekstu strukturalnego i pożądanych celów, ponieważ zmiany w macierzy sztywności bezpośrednio wpływają na rozkład naprężeń i odkształceń w strukturze.

Kluczową zaletą modułu dodatkowego Building Model jest jego zdolność do dokładnego określania przemieszczeń międzypiętrowych, będących istotnym parametrem w projektowaniu sejsmicznym. Ocena przemieszczeń kondygnacji jest niezbędna do zapewnienia integralności konstrukcji poprzez ograniczenie nadmiernych przemieszczeń, które mogą powodować niestabilność lub uszkodzenie elementów niestrukturalnych, takich jak ścianki działowe. Dzięki tej funkcji inżynierowie mogą również obliczać współczynniki stateczności i współczynniki wrażliwości międzypiętrowej, co pomaga ocenić, czy efekty P-delta powinny być uwzględnione w analizie sejsmicznej. Efekty te mogą być następnie płynnie zintegrowane w RFEM 6, wraz z rozszerzeniem Response Spectrum Analysis, zapewniając pełniejszą i bardziej kompleksową ocenę pracy budynku podczas trzęsienia ziemi.

Dodatek Analiza historii czasowej w RFEM 6 jest ograniczony do liniowych układów konstrukcyjnych, co oznacza, że elementy nieliniowe są albo ignorowane, albo przekształcane w ich liniowe odpowiedniki. Analiza nieliniowa historii czasowej nie jest zatem bezpośrednio wspierana w RFEM 6 za pomocą dodatku Analiza historii czasowej.

Jednym z kluczowych wyników w RWIND jest współczynnik siły wiatru (znany również jako współczynnik aerodynamiczny), który pomaga inżynierom zrozumieć, jak wiatr oddziałuje na konstrukcję. Współczynnik ten jest niezbędny do optymalizacji projektów, aby zapewnić stabilność i efektywność konstrukcji.

W RWIND współczynnik siły wiatru jest zazwyczaj uzyskiwany poprzez przeprowadzenie symulacji wiatru na podstawie danej geometrii, prędkości wiatru i warunków środowiskowych. Oprogramowanie oblicza wtedy siły działające na konstrukcję i dostarcza wartości współczynników, które wskazują na odpowiedź aerodynamiczną. Niniejsze FAQ przeprowadzi cię przez proces uzyskiwania współczynnika siły wiatru w RWIND.

Aby zilustrować, jak RWIND określa współczynnik siły wiatru, możemy przyjrzeć się praktycznemu przykładowi z RWTH Aachen University dotycząc tyle co Anteny [1] zgodnie z obrazem 1.

Na obrazie 2 wartość współczynnika siły wiatru (współczynnik aerodynamiczny) jest obliczana na karcie informacji o edycji danych modelu. Pokazana jest również tutaj formuła współczynnika siły wiatru:

W celu porównania wyników, obraz 3 [1] przedstawia analizę współczynników sił (C_f) w odniesieniu do różnych konfiguracji konstrukcyjnych pod wpływem wiatru. Po lewej stronie, wykres biegunowy zatytułowany "Kraftbeiwerte C_f" ilustruje zmienność współczynników sił przy różnych kierunkach wiatru, zgodnie z referencyjną powierzchnią A_ref = 0.1127 m². Czerwona kropka przy 0° wskazuje współczynnik siły w RWIND (C_f = 0.82) jako istotny punkt związany z wiatrem dla a = 45 mm.

Czym jest jednokrotne logowanie (SSO)?

Single Sign-On (SSO) to metoda uwierzytelniania, która umożliwia dostęp do wielu niezależnych systemów oprogramowania za pomocą jednego zestawu danych logowania – takich jak nazwa użytkownika i hasło. Dzięki SSO nie musisz logować się osobno do każdego systemu, co upraszcza proces logowania i zwiększa wygodę użytkowania.

Jak działa jednokrotne logowanie w RFEM 6?

RFEM 6 wykorzystuje jednokrotne logowanie, aby uprościć proces licencjonowania. Obecnie obsługiwane jest konto Microsoft Azure Active Directory. Implementacja SSO w RFEM 6 przebiega następująco:

1. Zapytanie o konto systemowe: RFEM 6 pyta Windows o konto systemowe aktualnie zalogowanego użytkownika.
2. Ciche pozyskiwanie tokena: RFEM 6 próbuje w tle i bez interakcji użytkownika uzyskać token dostępu użytkownika.
3. Interaktywne pozyskiwanie tokena (jeśli wymagane): Gdy ciche pozyskiwanie tokena nie powiedzie się, na przykład z powodu braku zalogowanego użytkownika lub braku ważnej sesji, RFEM 6 próbuje zdobyć token dostępu w sposób interaktywny.
4. Walidacja tokena: RFEM 6 sprawdza uzyskany token dostępu z punktu końcowego Microsoft Graph API pod adresem https://graph.microsoft.com. Ten krok zapewnia, że token jest wydany przez Microsoft i jest ważny.
5. Przekazanie tokena do serwera licencji Dlubal: Po pomyślnej walidacji RFEM 6 wysyła token dostępu do serwera licencji Dlubal.
6. Pobieranie danych użytkownika i weryfikacja licencji: Serwer licencji Dlubal również kontaktuje się z https://graph.microsoft.com, aby pobrać adres e-mail użytkownika, który jest powiązany z tokenem dostępu. Na podstawie tego adresu e-mail, serwer licencji identyfikuje odpowiednią firmę i sprawdza, czy istnieje ważna licencja na RFEM 6.

Jakie korzyści daje jednokrotne logowanie w RFEM 6?

• Uproszczony proces logowania: Nie musisz logować się za każdym razem, gdy uruchamiasz RFEM 6, jeśli już jesteś zalogowany w Windows.
• Zwiększona wygoda użytkowania: Mniej haseł do zapamiętania i szybszy dostęp do oprogramowania.
• Poprawiona bezpieczeństwo: SSO może poprawić bezpieczeństwo, ponieważ centralizuje zarządzanie hasłami i zmniejsza ryzyko stosowania słabych lub używanych ponownie haseł.

Jakie są wymagania wstępne dla korzystania z SSO w RFEM 6?

• Konto firmowe: Twoja firma musi mieć konto kompatybilne z jednokrotnym logowaniem (np. konto Microsoft Azure Active Directory).
• Licencja na RFEM 6: Twojemu kontu firmowemu musi być przypisana ważna licencja na RFEM 6.
• Połączenie internetowe: Aktywne połączenie internetowe jest wymagane do uwierzytelniania i weryfikacji licencji.

Co mogę zrobić, jeśli jednokrotne logowanie w RFEM 6 nie działa?

• Sprawdź połączenie internetowe: Upewnij się, że Twój komputer jest podłączony do internetu.
• Zweryfikuj logowanie do Windows: Upewnij się, że jesteś zalogowany do systemu Windows.
• Problemy z kontem Microsoft: Sprawdź, czy nie ma problemów z Twoim kontem Microsoft lub kontem firmowym. Skontaktuj się z administratorem IT, jeśli to konieczne.
• Restart RFEM 6: Uruchom ponownie RFEM 6. Czasami restart może rozwiązać problem.
• Skontaktuj się z pomocą techniczną Dlubal: Jeśli problem nadal występuje, skontaktuj się z pomocą techniczną Dlubal Software.

Czy potrzebuję stałego połączenia z internetem, aby korzystać z RFEM 6 z SSO?

Nie, stałe połączenie z internetem nie jest wymagane do bieżącego korzystania z RFEM 6 po pomyślnej aktywacji licencji przez SSO. Połączenie internetowe jest głównie potrzebne do weryfikacji licencji podczas uruchamiania RFEM 6. W regularnych odstępach czasowych RFEM 6 może w tle przeprowadzać ponowną weryfikację licencji, aby upewnić się o jej ważności.

Tak, postępując zgodnie z instrukcjami instalacji zawartymi w poniższym odnośniku, uruchom poniższy kod Pythona. Ponieważ nie są przeprowadzane żadne operacje zapisywania ani obliczeń modelu, żadne kredyty nie są potrącane z Twojego konta. Subskrypcja jest jednak konieczna.

W oknie dialogowym dla wydruku grafiki znajduje się osobna sekcja do sterowania współczynnikami wyświetlania, gdzie można ustawić współczynnik dla odkształceń i wielu innych wyników. Poniższy rysunek przedstawia odpowiednie okno dialogowe.

Tak, panele usztywniające i stężenia przeciwskrętne można uwzględniać nie tylko w rozszerzeniach do wymiarowania, ale także w analizie statycznej, analizie stateczności i w analizie modalnej.

Opcję tę można aktywować w modyfikacjach konstrukcji. Poniższy rozdział instrukcji opisuje odpowiednie dane wejściowe:

• Instrukcja RFEM 6 | Konstrukcja | Obiekty specjalne | Modyfikacje konstrukcji

Rysunek przedstawia dane wejściowe do aktywacji uwzględnienia paneli usztywniających i stężeń przeciwskrętnych:

Nietrwałe symulacje wiatru odgrywają kluczową rolę w analizie wzorców przepływu powietrza, turbulencji oraz sił aerodynamicznych w różnych zastosowaniach inżynierskich, takich jak analizy konstrukcyjne obciążeń wiatrem. W przeciwieństwie do symulacji w stanie ustalonym, symulacje nietrwałe uchwycają zależne od czasu zachowanie przepływu wiatru, co wymaga starannego wyważenia między dokładnością a efektywnością obliczeń.

Jednym z kluczowych czynników w nietrwałych symulacjach wiatru jest określenie wystarczającego całkowitego czasu symulacji w celu zapewnienia rzetelnych i znaczących wyników (Rysunek 1). Jeśli czas symulacji jest zbyt krótki, przepływ może się nie rozwinąć w pełni, co prowadzi do niedokładnych prognoz kluczowych parametrów, takich jak prędkość, wahania ciśnienia i charakterystyki turbulencji. Z kolei zbyt długie czasy symulacji mogą prowadzić do zbędnych kosztów obliczeń bez znaczącej poprawy dokładności.

Stabilizację zarówno wartości szczątkowych, jak i całkowitej siły oporu (i/lub jej składowych) należy monitorować w symulacji nietrwałej (Rysunek 2).

W przypadku stabilizacji zaleca się uzyskanie stałej wartości lub okresowych oscylacji w czasie (Rysunek 3). Jeśli te kryteria nie są spełnione, zaleca się kontynuowanie obliczeń nietrwałych, co użytkownicy mogą łatwo zrobić.

W programie RFEM 5 zaimplementowano opcję modelowania sprzężeń w menu „Wstaw → Dane modelu → 1.31 Sprzężenia węzłowe” (rysunek 01), aby modelować elementy o bardzo dużej sztywności w płaszczyźnie. Takie podejście jest wykorzystywane przede wszystkim w budownictwie lądowym, gdzie masywne poziome elementy konstrukcyjne (np. stropy płaskie) uzasadniają takie założenie.

Ponieważ tzw. „diafragma” jest stosowana niemal wyłącznie w budownictwie, funkcja ta została w programie RFEM 6 przeniesiona do rozszerzenia „Model budynku”. Tam dostępne są cztery opcje uwzględnienia sztywności (rysunek 02) do wyboru. Użytkownik może tym samym wybrać założenia modelu, które najlepiej odzwierciedlają rzeczywistą konstrukcję nośną.

Dla każdego piętra można określić własną konfigurację wyników. Za pomocą opcji „Płaszczyzna sztywna” lub „Płaszczyzna podatna” można modelować płyty (analiza 2D) wraz ze słupami (podpory węzłowe) i ścianami (podpory liniowe). Opcja „Tylko przenoszenie obciążeń” upraszcza obliczenia, wykorzystując stropy wyłącznie do przenoszenia obciążeń.

Model budynku stanowi alternatywę dla osobnego modelowania stropów, w którym wcześniej używano narzędzia „Zastosowanie reakcji podporowych jako obciążeń”. Pierwsza analiza może zostać przeprowadzona za pomocą „Tylko przenoszenie obciążeń”, aby określić globalne parametry, takie jak reakcje podporowe, stateczność oraz wstępne wymiarowanie pionowych elementów nośnych.

Następnie można aktywować kolejne funkcje rozszerzenia, np. modelowanie kondygnacji, zestawy kondygnacji, tarcze ścian i belki ścianowe, aby przeprowadzić bardziej szczegółowe analizy i obliczenia zastosowanych materiałów (rysunek 04). Ponieważ jednak ten rozszerzony model wymaga większego nakładu obliczeń i pracy, zaleca się podejście etapowe. W ten sposób wszystkie elementy konstrukcyjne projektu można zintegrować w jednym modelu.

Przegub liniowy/zwolnienie liniowe nie jest wymagane dla połączenia ściana-strop przy zastosowaniu przepony sztywnej lub częściowo usztywnionej. Wynika to z faktu, że stropy te mają zerową sztywność na zginanie w płaszczyźnie w obliczeniach globalnych 3D (Rysunek 01).

Jeżeli nie zostanie wybrany strop lub przenoszenie obciążeń, należy zdefiniować przegub liniowy/zwolnienie liniowe.

W lokalnych obliczeniach 2D, aby uwzględnić obciążenia grawitacyjne, podpory węzłowe i podpory liniowe są definiowane jako reprezentacja słupów i ścian. W większości przypadków „Utwoerdzona podpora przegubowa” jest wystarczająca, ponieważ można przyjąć połączenie między ścianą CLT a płytą CLT jako połączenie przegubowe z wolnym obrotem wokół globalnych osi X i Y. Alternatywnie można przypisać słup lub ścianę elastyczną (Rysunek 02).

Dla RFEM/RSTAB zalecamy sterownik z „Production Branch”, ponieważ jest bardziej stabilny i został szeroko przetestowany. „New Feature Branch” może zawierać funkcje eksperymentalne i jest mniej sprawdzony, dlatego nie zalecamy jego używania.

Już utworzone wydruki wielokrotne można dostosować za pomocą kilku kliknięć. Wykonaj następujące kroki:

1. Otwórz protokół wydruku (1), na przykład klikając prawym przyciskiem myszy w nawigatorze danych
2. pojawi się nowe okno dialogowe; w menu kliknij przycisk Edytuj wydruk wielokrotny (2) i wybierz ten, który chcesz zmienić (3)
3. na karcie Akcje obrazu sprawdź synchronizację obrazów i w razie potrzeby ją dostosuj (4)

Aby wygenerować kombinacje obciążeń zawierające przeciwstawne obciążenia stałe zgodnie z sekcją 4.1.3.2(5), należy edytować opcję Generator kombinacji (rys. 01). In the Standard Options tab, activate the "Combinations from counteracting dead loads" option.

The load combinations including counteracting dead loads are shown in Image 02.

Numerację przypadków obciążeń, które zostały już zdefiniowane, można łatwo dostosować. Można to zrobić na kilka sposobów:

Ręczna (bezpłatna) edycja w oknie dialogowym programu

1. Otworzyć okno dialogowe Przypadki obciążeń i kombinacje.
2. W zakładce Przypadki obciążeń należy wybrać odpowiedni przypadek obciążenia z listy (1), wprowadzić żądany numer (2) i potwierdzić przyciskiem OK (3).

Automatyczna numeracja przy użyciu tabeli

Procedura ta jest szczególnie przydatna w przypadku ciągłej numeracji przypadków obciążeń wraz z grupowaniem.

1. W tabeli należy wybrać kategorię Przypadki obciążeń i kombinacje.
2. W zakładce Przypadki obciążeń należy zaznaczyć a) puste wiersze i usunąć je za pomocą menu kontekstowego lub b) wstawić nowe wiersze.

Szybkie numerowanie przy użyciu okna dialogowego programu

Bardzo prosta i szybka droga do automatycznej, kolejnej numeracji przypadków obciążeń:

1. Otworzyć okno dialogowe Przypadki obciążeń i kombinacje.
2. W zakładce Przypadki obciążeń należy kliknąć przycisk u dołu listy (a) numeracja wszystkich istniejących przypadków obciążeń lub (b) numeracja zaznaczonych przypadków obciążeń z wybieralnym indeksem początkowym.
3. Kliknij OK, aby potwierdzić.

#banner@tip#FW celu szczegółowej numeracji obiektów przy użyciu indeksu początkowego/końcowego i przyrostu można alternatywnie użyć funkcji Przenumeruj obiekty | Przesunąć poprzez Menu główne → Narzędzia → Przenumerować → Przesunąć.#/baner#

Konsola Python i skrypty w aplikacji w języku Python umożliwiają integrację zewnętrznych bibliotek z kodem.
Istnieją dwie proste metody instalacji bibliotek zewnętrznych:

1. Instalacja za pomocą konsoli:

Polecenie install_packages("nazwapakietu") umożliwia instalowanie bibliotek zewnętrznych bezpośrednio w konsoli Python programu RFEM. Wpisz to polecenie w konsoli i naciśnij klawisz Enter, aby rozpocząć instalację.

2. Instalacja za pomocą Terminala:

Terminal można otworzyć za pomocą czarnego przycisku w górnej części konsoli lub w menedżerze skryptów. Następnie należy wprowadzić polecenie python -m pip install nazwapakietu i potwierdzić klawiszem Enter. Wybrana biblioteka zostanie zainstalowana w wirtualnym środowisku programu RFEM.