Często zadawane pytania (FAQ)

W module betonowym można przejrzeć szczegóły dla obliczania zbrojenia oraz dla weryfikacji konstrukcji.

1 - Szczegóły dla weryfikacji konstrukcji

W tym celu wybierasz w oknie tabeli wynik wykorzystania elementów, powierzchni itp. Podwójne kliknięcie na wynik wykorzystania w tabeli otwiera okno ze szczegółami weryfikacji dla każdego wyniku.

2 - Szczegóły dla zbrojenia

W tym celu wybierasz w oknie tabeli wynik zbrojenia elementów, powierzchni itp. Podwójne kliknięcie na wynik zbrojenia w tabeli otwiera okno ze szczegółami dla każdego wyniku.

Jak wyjaśniono w FAQ 5621, wstępne naprężenie umożliwia zbieżność obliczeń. W programie RFEM można uwzględnić wstępne naprężenie na dwa sposoby: stan początkowy lub minimalna zmiana długości. Poza zbieżnością numeryczną, należy również rozważyć, że częstości drgań własnych liny zależą od wstępnego naprężenia: musi ono być obecne, a jego wielkość wpływa na wyniki.

Dla liny prosto podpartej z obciążeniem własnym, została zdefiniowana analiza modalna bez stanu początkowego:

W wyniku pojawił się komunikat o błędzie „10060 - Macierz sztywności jest osobliwa | Konstrukcja jest niestateczna”:

Pierwszym rozwiązaniem jest wybór przypadku obciążenia z siłą naprężającą jako stanu początkowego. W tym przypadku, uwzględniając nieliniowości (analiza II rzędu) elementu liny, z czystego obciążenia pionowego wynika reakcja pozioma. Reakcja pozioma odpowiada sile naprężającej. Ważne jest, aby podkreślić, że przypadki obciążenia lub kombinacje obciążeń w opcji „Źródło mas” nie przenoszą obciążeń. Dlatego muszą mieć miejsce dwa wyboru.

Drugą opcją jest zdefiniowanie odkształcenia początkowego w ustawieniach przypadku modalnego.

Zaleca się ocenę wpływu wartości początkowych (stan początkowy lub minimalna zmiana długości) na mody wibracji. Stosunkowo niewielkie zmiany tych wartości prowadzą do znacznych zmian częstości drgań własnych.

The need to account for tension member nonlinearities depends on the analysis objective. If the primary aim is to determine base shear forces for comparison with other horizontal actions, neglecting the nonlinearities of tension members is typically acceptable and can be considered a conservative approach. However, for precise design of the tension members themselves, it is essential to consider their nonlinear behavior. Methods such as deactivation should be employed to accurately capture these effects and ensure the integrity and safety of the design.

Aby połączyć kilka prętów zestawu prętów w jeden pręt, należy postępować zgodnie z poniższymi krokami:

Krok 1

Zaznacz odpowiednie pręty, a tym samym także odpowiednie linie. Uruchom "Połącz pręty". Zaznaczone wcześniej pręty i linie zostały połączone w jedną linię i jeden pręt.

Krok 2

Zaznacz i edytuj właśnie połączoną linię. Należy usunąć wszystkie węzły znajdujące się na linii. Pierwszy i ostatni węzeł na liście to węzły początkowe i końcowe i nie można ich usunąć. Zamknij okno dialogowe, klikając "OK". Ważne: Nie usuwamy węzłów na pręcie, dotyczy to tylko węzłów na linii.

Krok 3

Następnie zaznacz wszystkie węzły pośrednie na pręcie, aby je edytować. Otwórz okno dialogowe edycji węzłów. W zakładce "Podstawowe" należy zmienić typ węzła na "Na pręcie". Jeśli wszystko zostało wykonane prawidłowo, w zakładce "Na pręcie" w "Parametry | Nr pręta" zostanie wyświetlony odpowiedni pręt. Zamknij okno dialogowe edycji, klikając "OK".

Krok 4

Dla kontroli możesz otworzyć okno dialogowe edycji pręta. Opcja "Węzeł na pręcie" jest teraz aktywna. W zakładce "Węzeł na pręcie" zostaną wyświetlone wcześniej edytowane węzły.

Tak, w tym celu wystarczy użyć opcji „Anuluj wygenerowany stan” dla utworzonego obiektu bazowego. Poniższy obraz pokazuje ten przycisk dla pręta belkowego, który został automatycznie wygenerowany przez płytę belkową:

Traktowanie połączenia jako w pełni sztywnego zakłada, że złącze przenosi duże momenty zginające bez względnego obrotu między połączonymi elementami. Choć to podejście zmniejsza naprężenia zginające w samej belce, może prowadzić do nieekonomicznego projektowania. Złącze musi być przewymiarowane, aby pomieścić duży moment, co prowadzi do zwiększenia kosztów materiałowych i potencjalnie bardziej skomplikowanej produkcji. Ponadto ta sztywna konstrukcja może nie odzwierciedlać rzeczywistego zachowania konstrukcji pod faktycznymi obciążeniami, co może skutkować przewymiarowaniem złącza i nieuzyskaniem efektywnego wykorzystania materiału. Zamiast tego uwzględnienie bardziej realistycznej sztywności połączenia może zoptymalizować zarówno złącze, jak i ogólną konstrukcję.

Modelowanie wspornika za pomocą elementów powierzchniowych zapewnia dokładniejsze odwzorowanie lokalnego wyboczenia. Modelowanie go jako pręta może dać rozsądny wynik przemieszczenia, ale współczynnik obciążenia krytycznego i postacie wyboczeniowe mogą nie być realistyczne, zwłaszcza w kontekście lokalnego wyboczenia.

Aby uzyskać więcej informacji, zobacz nasz artykuł KB na ten temat:

• KB 1931 | Strukturstabilität: Beulfigur eines Kragarms

RFEM 6 oferuje kilka metod modyfikacji sztywności powierzchni, z których każda jest odpowiednia do różnych zastosowań. Oto podział najlepszych przypadków użycia każdej z metod:

• Modyfikacja całkowitej sztywności

Ta metoda jest najlepsza do globalnych zmian w celu symulacji powierzchni o zwiększonej lub zmniejszonej sztywności lub do uproszczonego modelowania powierzchni o jednolitych właściwościach materiału. Polega na jednolitym skalowaniu wszystkich elementów macierzy sztywności jednym współczynnikiem.

• Częściowa modyfikacja sztywności, ciężaru i masy

Ta metoda jest stosowana do ukierunkowanych modyfikacji, gdzie konieczne jest dostosowanie konkretnych składników macierzy sztywności przy zachowaniu innych bez zmian. Jest przydatna do symulacji złożonych materiałów wielowarstwowych lub kompozytowych oraz uwzględniania efektów pełzania i skurczu w pomostach zespolonych stalowo-betonowych. Przykładem jest uwzględnienie efektów pełzania i skurczu w pomostach zespolonych stalowo-betonowych, gdzie terminy związane z zginaniem i skręcaniem w macierzy sztywności powierzchni mogą być jednolicie redukowane poprzez współczynnik reprezentujący zależne od czasu obniżenie sztywności.

• Modyfikacja sztywności dla określonego elementu

Ta metoda jest szczególnie przydatna do symulacji skomplikowanych zachowań materiałów i adresowania lokalnych efektów w strukturze. Na przykład, może być stosowana w przypadku płyty kompozytowej z włóknami przeważnie zorientowanymi wzdłuż osi x, co skutkuje znacznie większą sztywnością w tym kierunku. Aby uwzględnić to anizotropowe zachowanie, termin sztywności na zginanie k, który odpowiada D11 w macierzy sztywności powierzchni, może być zwiększony, podczas gdy inne terminy pozostają niezmienione.

• Modyfikacja sztywności specyficzna dla normy (ACI 318-19 i CSA A23.3-19)

Ta metoda służy do uwzględniania redukcji sztywności członów betonowych i powierzchni różnych typów elementów zgodnie z Sekcją 6.6.3.1.1 ACI 318-19 oraz Klauzulą 10.14.1.2 CSA A23.3-19. Dostępne opcje obejmują ściany popękane i niepopękane, płyty płaskie, płyty, belki i słupy. Program wykorzystuje współczynniki bezpośrednio pochodzące z tabel w normach.

Należy pamiętać, że wdrożenie tych modyfikacji wymaga dokładnej oceny kontekstu strukturalnego i pożądanych celów, ponieważ zmiany w macierzy sztywności bezpośrednio wpływają na rozkład naprężeń i odkształceń w strukturze.

Kluczową zaletą modułu dodatkowego Building Model jest jego zdolność do dokładnego określania przemieszczeń międzypiętrowych, będących istotnym parametrem w projektowaniu sejsmicznym. Ocena przemieszczeń kondygnacji jest niezbędna do zapewnienia integralności konstrukcji poprzez ograniczenie nadmiernych przemieszczeń, które mogą powodować niestabilność lub uszkodzenie elementów niestrukturalnych, takich jak ścianki działowe. Dzięki tej funkcji inżynierowie mogą również obliczać współczynniki stateczności i współczynniki wrażliwości międzypiętrowej, co pomaga ocenić, czy efekty P-delta powinny być uwzględnione w analizie sejsmicznej. Efekty te mogą być następnie płynnie zintegrowane w RFEM 6, wraz z rozszerzeniem Response Spectrum Analysis, zapewniając pełniejszą i bardziej kompleksową ocenę pracy budynku podczas trzęsienia ziemi.

W RFEM 6 dodatek Analiza przebiegu czasowego jest ograniczony do liniowych układów konstrukcyjnych, co oznacza, że elementy nieliniowe są pomijane lub przekształcane na liniowe odpowiedniki. W związku z tym nieliniowa analiza przebiegu czasowego nie jest bezpośrednio obsługiwana w RFEM 6 przy użyciu dodatku Analiza przebiegu czasowego.

Jednym z kluczowych wyników w RWIND jest współczynnik siły wiatru (znany również jako współczynnik aerodynamiczny), który pomaga inżynierom zrozumieć, jak wiatr oddziałuje na konstrukcję. Współczynnik ten jest niezbędny do optymalizacji projektów w celu zapewnienia stabilności i efektywności konstrukcji.

W RWIND współczynnik siły wiatru jest zazwyczaj uzyskiwany przez przeprowadzenie symulacji wiatru na podstawie podanej geometrii, prędkości wiatru i warunków środowiskowych. Oprogramowanie oblicza następnie siły działające na konstrukcję i podaje wartości współczynnika, które wskazują na odpowiedź aerodynamiczną. Niniejsze FAQ przeprowadzi Cię przez proces uzyskiwania współczynnika siły wiatru w RWIND.

Aby zilustrować, jak RWIND określa współczynnik siły wiatru, możemy zapoznać się z praktycznym przykładem z Uniwersytetu RWTH Aachen dotyczącym anteny [1] zgodnie z rysunkiem 1.

Na rysunku 2 wartość współczynnika siły wiatru (współczynnika aerodynamicznego) jest obliczana w karcie informacyjnej edycji danych modelu. Pokazano również wzór na współczynnik siły wiatru:

W celu porównania wyników, rysunek 3 [1] przedstawia analizę współczynników sił (C_f) w odniesieniu do różnych konfiguracji strukturalnych pod wpływem wiatru. Po lewej stronie, wykres biegunowy zatytułowany "Kraftbeiwerte C_f" ilustruje zmienność współczynników sił przy różnych kierunkach wiatru według powierzchni odniesienia A_ref = 0,1127 m². Czerwona kropka przy 0° wskazuje współczynnik siły w RWIND (C_f = 0,82) jako istotny punkt w odniesieniu do wiatru dla a = 45 mm.

Czym jest jednokrotne logowanie (SSO)?

Single Sign-On (SSO) to metoda uwierzytelniania, która umożliwia dostęp do wielu niezależnych systemów oprogramowania za pomocą jednego zestawu danych logowania – takich jak nazwa użytkownika i hasło. Dzięki SSO nie musisz logować się osobno do każdego systemu, co upraszcza proces logowania i zwiększa wygodę użytkowania.

Jak działa jednokrotne logowanie w RFEM 6?

RFEM 6 wykorzystuje jednokrotne logowanie, aby uprościć proces licencjonowania. Obecnie obsługiwane jest konto Microsoft Azure Active Directory. Implementacja SSO w RFEM 6 przebiega następująco:

1. Zapytanie o konto systemowe: RFEM 6 pyta Windows o konto systemowe aktualnie zalogowanego użytkownika.
2. Ciche pozyskiwanie tokena: RFEM 6 próbuje w tle i bez interakcji użytkownika uzyskać token dostępu użytkownika.
3. Interaktywne pozyskiwanie tokena (jeśli wymagane): Gdy ciche pozyskiwanie tokena nie powiedzie się, na przykład z powodu braku zalogowanego użytkownika lub braku ważnej sesji, RFEM 6 próbuje zdobyć token dostępu w sposób interaktywny.
4. Walidacja tokena: RFEM 6 sprawdza uzyskany token dostępu z punktu końcowego Microsoft Graph API pod adresem https://graph.microsoft.com. Ten krok zapewnia, że token jest wydany przez Microsoft i jest ważny.
5. Przekazanie tokena do serwera licencji Dlubal: Po pomyślnej walidacji RFEM 6 wysyła token dostępu do serwera licencji Dlubal.
6. Pobieranie danych użytkownika i weryfikacja licencji: Serwer licencji Dlubal również kontaktuje się z https://graph.microsoft.com, aby pobrać adres e-mail użytkownika, który jest powiązany z tokenem dostępu. Na podstawie tego adresu e-mail, serwer licencji identyfikuje odpowiednią firmę i sprawdza, czy istnieje ważna licencja na RFEM 6.

Jakie korzyści daje jednokrotne logowanie w RFEM 6?

• Uproszczony proces logowania: Nie musisz logować się za każdym razem, gdy uruchamiasz RFEM 6, jeśli już jesteś zalogowany w Windows.
• Zwiększona wygoda użytkowania: Mniej haseł do zapamiętania i szybszy dostęp do oprogramowania.
• Poprawiona bezpieczeństwo: SSO może poprawić bezpieczeństwo, ponieważ centralizuje zarządzanie hasłami i zmniejsza ryzyko stosowania słabych lub używanych ponownie haseł.

Jakie są wymagania wstępne dla korzystania z SSO w RFEM 6?

• Konto firmowe: Twoja firma musi mieć konto kompatybilne z jednokrotnym logowaniem (np. konto Microsoft Azure Active Directory).
• Licencja na RFEM 6: Twojemu kontu firmowemu musi być przypisana ważna licencja na RFEM 6.
• Połączenie internetowe: Aktywne połączenie internetowe jest wymagane do uwierzytelniania i weryfikacji licencji.

Co mogę zrobić, jeśli jednokrotne logowanie w RFEM 6 nie działa?

• Sprawdź połączenie internetowe: Upewnij się, że Twój komputer jest podłączony do internetu.
• Zweryfikuj logowanie do Windows: Upewnij się, że jesteś zalogowany do systemu Windows.
• Problemy z kontem Microsoft: Sprawdź, czy nie ma problemów z Twoim kontem Microsoft lub kontem firmowym. Skontaktuj się z administratorem IT, jeśli to konieczne.
• Restart RFEM 6: Uruchom ponownie RFEM 6. Czasami restart może rozwiązać problem.
• Skontaktuj się z pomocą techniczną Dlubal: Jeśli problem nadal występuje, skontaktuj się z pomocą techniczną Dlubal Software.

Czy potrzebuję stałego połączenia z internetem, aby korzystać z RFEM 6 z SSO?

Nie, stałe połączenie z internetem nie jest wymagane do bieżącego korzystania z RFEM 6 po pomyślnej aktywacji licencji przez SSO. Połączenie internetowe jest głównie potrzebne do weryfikacji licencji podczas uruchamiania RFEM 6. W regularnych odstępach czasowych RFEM 6 może w tle przeprowadzać ponowną weryfikację licencji, aby upewnić się o jej ważności.

Tak, po wykonaniu instalacji zgodnie z instrukcjami z poniższego linku, uruchom następujący kod Python. Ponieważ model nie jest ani zapisywany, ani obliczany, nie będą odliczane żadne kredyty z Twojego konta.

• API dokumentacji II

W oknie dialogowym dla wydruku grafiki znajduje się osobna sekcja do sterowania współczynnikami wyświetlania, gdzie można ustawić współczynnik dla odkształceń i wielu innych wyników. Poniższy rysunek przedstawia odpowiednie okno dialogowe.

Tak, obszary ścinania i podparcia obrotowe można uwzględnić nie tylko w rozszerzeniach do wymiarowania, ale także w analizie statycznej, analizie stateczności i w analizie modalnej.

Można to ustawić w modyfikacjach konstrukcji. Poniższy wpis z podręcznika opisuje powiązane dane wejściowe:

• Instrukcja RFEM 6 | Konstrukcja | Obiekty specjalne | Modyfikacje konstrukcji

Poniższy obraz przedstawia dane wejściowe do aktywacji uwzględniania obszarów ścinania i podparć obrotowych:

Nietrwałe symulacje wiatru odgrywają kluczową rolę w analizie wzorców przepływu powietrza, turbulencji oraz sił aerodynamicznych w różnych zastosowaniach inżynierskich, takich jak analizy konstrukcyjne obciążeń wiatrem. W przeciwieństwie do symulacji w stanie ustalonym, symulacje nietrwałe uchwycają zależne od czasu zachowanie przepływu wiatru, co wymaga starannego wyważenia między dokładnością a efektywnością obliczeń.

Jednym z kluczowych czynników w nietrwałych symulacjach wiatru jest określenie wystarczającego całkowitego czasu symulacji w celu zapewnienia rzetelnych i znaczących wyników (Rysunek 1). Jeśli czas symulacji jest zbyt krótki, przepływ może się nie rozwinąć w pełni, co prowadzi do niedokładnych prognoz kluczowych parametrów, takich jak prędkość, wahania ciśnienia i charakterystyki turbulencji. Z kolei zbyt długie czasy symulacji mogą prowadzić do zbędnych kosztów obliczeń bez znaczącej poprawy dokładności.

Stabilizację zarówno wartości szczątkowych, jak i całkowitej siły oporu (i/lub jej składowych) należy monitorować w symulacji nietrwałej (Rysunek 2).

W przypadku stabilizacji zaleca się uzyskanie stałej wartości lub okresowych oscylacji w czasie (Rysunek 3). Jeśli te kryteria nie są spełnione, zaleca się kontynuowanie obliczeń nietrwałych, co użytkownicy mogą łatwo zrobić.

W programie RFEM 5 zaimplementowano opcję modelowania sprzężeń w menu „Wstaw → Dane modelu → 1.31 Sprzężenia węzłowe” (rysunek 01), aby modelować elementy o bardzo dużej sztywności w płaszczyźnie. Takie podejście jest wykorzystywane przede wszystkim w budownictwie lądowym, gdzie masywne poziome elementy konstrukcyjne (np. stropy płaskie) uzasadniają takie założenie.

Ponieważ tzw. „diafragma” jest stosowana niemal wyłącznie w budownictwie, funkcja ta została w programie RFEM 6 przeniesiona do rozszerzenia „Model budynku”. Tam dostępne są cztery opcje uwzględnienia sztywności (rysunek 02) do wyboru. Użytkownik może tym samym wybrać założenia modelu, które najlepiej odzwierciedlają rzeczywistą konstrukcję nośną.

Dla każdego piętra można określić własną konfigurację wyników. Za pomocą opcji „Płaszczyzna sztywna” lub „Płaszczyzna podatna” można modelować płyty (analiza 2D) wraz ze słupami (podpory węzłowe) i ścianami (podpory liniowe). Opcja „Tylko przenoszenie obciążeń” upraszcza obliczenia, wykorzystując stropy wyłącznie do przenoszenia obciążeń.

Model budynku stanowi alternatywę dla osobnego modelowania stropów, w którym wcześniej używano narzędzia „Zastosowanie reakcji podporowych jako obciążeń”. Pierwsza analiza może zostać przeprowadzona za pomocą „Tylko przenoszenie obciążeń”, aby określić globalne parametry, takie jak reakcje podporowe, stateczność oraz wstępne wymiarowanie pionowych elementów nośnych.

Następnie można aktywować kolejne funkcje rozszerzenia, np. modelowanie kondygnacji, zestawy kondygnacji, tarcze ścian i belki ścianowe, aby przeprowadzić bardziej szczegółowe analizy i obliczenia zastosowanych materiałów (rysunek 04). Ponieważ jednak ten rozszerzony model wymaga większego nakładu obliczeń i pracy, zaleca się podejście etapowe. W ten sposób wszystkie elementy konstrukcyjne projektu można zintegrować w jednym modelu.

Przegub liniowy/zwolnienie liniowe nie jest wymagane dla połączenia ściana-strop przy zastosowaniu przepony sztywnej lub częściowo usztywnionej. Wynika to z faktu, że stropy te mają zerową sztywność na zginanie w płaszczyźnie w obliczeniach globalnych 3D (Rysunek 01).

Jeżeli nie zostanie wybrany strop lub przenoszenie obciążeń, należy zdefiniować przegub liniowy/zwolnienie liniowe.

W lokalnych obliczeniach 2D, aby uwzględnić obciążenia grawitacyjne, podpory węzłowe i podpory liniowe są definiowane jako reprezentacja słupów i ścian. W większości przypadków „Utwoerdzona podpora przegubowa” jest wystarczająca, ponieważ można przyjąć połączenie między ścianą CLT a płytą CLT jako połączenie przegubowe z wolnym obrotem wokół globalnych osi X i Y. Alternatywnie można przypisać słup lub ścianę elastyczną (Rysunek 02).

Dla RFEM/RSTAB zalecamy sterownik z „Production Branch”, ponieważ jest bardziej stabilny i został szeroko przetestowany. „New Feature Branch” może zawierać funkcje eksperymentalne i jest mniej sprawdzony, dlatego nie zalecamy jego używania.

Już utworzone odbitki wielokrotne można dostosować za pomocą kilku kliknięć. W tym celu należy wykonać następujące kroki:

1. Otwórz odpowiedni protokół wydruku (1), np. klikając prawym przyciskiem myszy nawigator Dane.
2. Pojawi się nowe okno dialogowe; W tym celu należy kliknąć przycisk Edytować wydruk wielokrotny na pasku menu (2), a następnie wybrać wydruk wielokrotny, który ma zostać zmieniony (3).
3. Sprawdź synchronizację obrazów w zakładce Operacje na obrazach i w razie potrzeby dostosuj ją (4).

Aby wygenerować kombinacje obciążeń zawierające przeciwstawne obciążenia stałe zgodnie z sekcją 4.1.3.2(5), należy edytować opcję Generator kombinacji (rys. 01). In the Standard Options tab, activate the "Combinations from counteracting dead loads" option.

The load combinations including counteracting dead loads are shown in Image 02.

Numerację przypadków obciążeń, które zostały już zdefiniowane, można łatwo dostosować. Można to zrobić na kilka sposobów:

Ręczna (bezpłatna) edycja w oknie dialogowym programu

1. Otworzyć okno dialogowe Przypadki obciążeń i kombinacje.
2. W zakładce Przypadki obciążeń należy wybrać odpowiedni przypadek obciążenia z listy (1), wprowadzić żądany numer (2) i potwierdzić przyciskiem OK (3).

Automatyczna numeracja przy użyciu tabeli

Procedura ta jest szczególnie przydatna w przypadku ciągłej numeracji przypadków obciążeń wraz z grupowaniem.

1. W tabeli należy wybrać kategorię Przypadki obciążeń i kombinacje.
2. W zakładce Przypadki obciążeń należy zaznaczyć a) puste wiersze i usunąć je za pomocą menu kontekstowego lub b) wstawić nowe wiersze.

Szybkie numerowanie przy użyciu okna dialogowego programu

Bardzo prosta i szybka droga do automatycznej, kolejnej numeracji przypadków obciążeń:

1. Otworzyć okno dialogowe Przypadki obciążeń i kombinacje.
2. W zakładce Przypadki obciążeń należy kliknąć przycisk u dołu listy (a) numeracja wszystkich istniejących przypadków obciążeń lub (b) numeracja zaznaczonych przypadków obciążeń z wybieralnym indeksem początkowym.
3. Kliknij OK, aby potwierdzić.

#banner@tip#FW celu szczegółowej numeracji obiektów przy użyciu indeksu początkowego/końcowego i przyrostu można alternatywnie użyć funkcji Przenumeruj obiekty | Przesunąć poprzez Menu główne → Narzędzia → Przenumerować → Przesunąć.#/baner#

Konsola Python i skrypty w aplikacji w języku Python umożliwiają integrację zewnętrznych bibliotek z kodem.
Istnieją dwie proste metody instalacji bibliotek zewnętrznych:

1. Instalacja za pomocą konsoli:

Polecenie install_packages("nazwapakietu") umożliwia instalowanie bibliotek zewnętrznych bezpośrednio w konsoli Python programu RFEM. Wpisz to polecenie w konsoli i naciśnij klawisz Enter, aby rozpocząć instalację.

2. Instalacja za pomocą Terminala:

Terminal można otworzyć za pomocą czarnego przycisku w górnej części konsoli lub w menedżerze skryptów. Następnie należy wprowadzić polecenie python -m pip install nazwapakietu i potwierdzić klawiszem Enter. Wybrana biblioteka zostanie zainstalowana w wirtualnym środowisku programu RFEM.

Tak, obecnie istnieje możliwość zmiany norm pośrednio za pomocą JavaScript. Poniższy skrypt wykonuje skrypt JavaScript w programie RFEM, który zawiera opis żądanej normy dla konstrukcji stalowych, aby określić normę w programie RFEM:

1. code.python#

...
importować
Importuj system
baseName = os.ścieżka.basename (__file__)
dirName = os.path.dirname(__file__)
sys.path.append(dirName + r'/../..')

import z RFEM.enums *
z RFEM.initModel import modelu, SetAddonStatus

def SteelAnnex (domyślnie: str = EN 1993 | DIN | 2020-11'):

1. z open(dirName+r"./standard.js", "w") jako std:

1. std.write("general.current_standard_for_steel_design = '{}'".format(standard))

1. Model.clientModel.service.run_script(nazwakatalogu+r"./standard.js")

1. os.remove(dirName+r./standard.js")

Model(True,'Demo')
SetAddonStatus (Model.clientModel, AddOn.steel_design_active)

ZałącznikStal ()
...

1. /kod#

Opis żądanej normy najłatwiej określić za pomocą konsoli JavaScript w programie RFEM. W tym celu należy użyć polecenia specyficznego dla danego rozszerzenia:

Skrypt dostosowuje normę pod kątem rozszerzenia Projektowanie konstrukcji stalowych w RFEM. Można go łatwo zintegrować z istniejącymi skryptami Webservice, co pozwala na zmianę standardów dla wszystkich rozszerzeń.

Wymiana danych w oparciu o pliki jest dostępna dla wymiany danych między HiCAD i RFEM 6.
Programy obsługują następujące formaty:

Plik IFC z HiCAD w RFEM 6

Do eksportu z HiCAD do formatu IFC, dostępne są definicje widoku modelu. Oba formaty można importować do programu RFEM 6.

Po imporcie do programu RFEM 6 automatycznie otworzy się IFC Navigator, w którym można wybrać importowane komponenty. Struktura jest zbudowana podobnie jak struktura grupowa utworzona w HiCAD.

Widocznościami można też sterować za pomocą typów obiektów IFC w nawigatorze.

Klikając prawym przyciskiem myszy jeden lub więcej obiektów, można je przekształcić w obiekty RFEM.

Plik IFC z RFEM 6 w HiCAD

Aby wymienić plik IFC z programu RFEM 6, ważne jest, aby podczas zapisywania danych użyć typu pliku widoku IFC 4 - Odniesienie.

Następnie można zaimportować plik do HiCAD, korzystając z funkcji importu 3D.

Produkt DSTV (.stp) z HiCAD w RFEM 6

Aby wymienić dane w formacie DSTV .stp, należy wybrać opcję zapisu Więcej... i Produkt DSTV w HiCAD.

W przypadku importu do programu RFEM 6 dostępna jest również opcja DSTV do importu tego formatu pliku.

Automatycznie otworzy się okno Tabele konwersji , w którym można zdefiniować materiały i przekroje.

Produkt DSTV (.stp) z RFEM 6 w HiCAD

W przypadku eksportu pliku DSTV z programu RFEM 6 można go również zaimportować do HiCAD, otwierając produkt DSTV.

Linie ciężkości przekroju uzyskuje się w postaci tak zwanych elementów prętowych. Następnie można je przekształcić w przekroje za pomocą polecenia Zamień w przekroju standardowym.

W przypadku wymiarowania połączenia stalowego, Zamienny model ES połączenia stalowego (podmodel) połączenia stalowego jest tworzony w tle i obliczany w programie RFEM 6. Dlatego błędy, które nie są wychwytywane przez kontrolę poprawności w rozszerzeniu Połączenia stalowe, odnoszą się w większości przypadków do tego podmodelu. Można go zapisać i otworzyć jako osobny model w programie RFEM w celu bardziej szczegółowej analizy.
W tym celu należy wykonać następujące kroki:

1. Kliknij przycisk "Wyniki w połączeniu stalowym".
2. Kliknij przycisk "Zapisz model połączenia stalowego jako".
3. Zapisz model połączenia stalowego
4. Otwórz jako osobny model w programie RFEM 6

Teraz uzyskasz wszystkie informacje na temat podmodelu i będziesz mógł użyć wszystkich narzędzi programu RFEM 6, aby znaleźć przyczynę.

Konieczne jest również określenie współczynników dla długości efektywnych. Górna i dolna część tabeli współpracują ze sobą. W górnej tabeli wyświetlane są segmenty do obliczeń w każdym kierunku. W dolnej tabeli definiowane są długości efektywne za pomocą współczynników lub wartości bezwzględnych.

Bardzo wydajne laptopy wyposażone w procesory ARM (na przykład Qualcomm Snapdragon X) są dostępne na rynku od jakiegoś czasu. Oczywiście pojawia się pytanie, czy programy RFEM 6 i RSTAB 9 mogą działać na tych maszynach i czy oprogramowanie korzysta z dobrej wydajności nowych procesorów.

Procesory ARM zasadniczo różnią się od procesorów x86 firm Intel i AMD, które zazwyczaj są wbudowane w laptopy i komputery PC z systemem Windows. Procesory ARM i x86 mają różne zestawy instrukcji. Oznacza to, że oprogramowanie musi zostać skompilowane specjalnie dla ARM, aby mogło działać natywnie na tych procesorach. Tak dostosowana wersja nie jest obecnie dostępna dla programów RFEM 6 i RSTAB 9.

Aby udostępnić więcej oprogramowania, firma Microsoft zbudowała emulację zestawu instrukcji x86 w systemie Windows dla ARM. Ta warstwa emulacji tłumaczy instrukcje maszyny x86 na instrukcje maszyny ARM. Wadą jest to, że emulacja ta kosztuje stosunkowo wysoką wydajność.

Możliwe jest uruchamianie programów RFEM 6 i RSTAB 9 z wykorzystaniem tej emulacji. Nie są w tym celu konieczne żadne specjalne zabiegi. Programy RFEM 6 i RSTAB 9 mogą być instalowane i używane w zwykły sposób. Warstwa emulacji uniemożliwia jednak wykorzystanie pełnego potencjału procesorów ARM.

Wiele współczesnych komputerów przenośnych z systemem Windows wyposażonych w procesory ARM jest wyposażonych w procesory neuronowe (NPU). Jest to specjalistyczny chip opracowany specjalnie do zadań związanych ze sztuczną inteligencją (AI) i uczeniem maszynowym.

Programy RFEM i RSTAB nie wykorzystują tego chipa. Nasza asystentka AI, Mia, również nie korzysta z NPU.

Zasadniczo możliwa jest obsługa programów RFEM 6 i RSTAB 9 na maszynie wirtualnej.

Może to prowadzić do problemów z grafiką.

RFEM 6 und RSTAB 9 benutzen für die grafische Darstellung OpenGL. Sterownik graficzny musi obsługiwać OpenGL 4.2 lub nowszy.

Niektóre hiperwizory umożliwiają wykorzystanie przyspieszenia sprzętowego karty graficznej w maszynie wirtualnej. Jeśli to możliwe, zalecamy korzystanie z tej funkcji w programie RFEM 6 lub RSTAB 9.

Jeśli nie jest to możliwe, problem może rozwiązać instalacja renderera dołączonego do programów RFEM i RSTAB. Proces instalacji opisano w tym FAQ:

• Oprogramowanie do renderowania MESA

Wadą renderowania programowego jest to, że wszystkie operacje graficzne muszą być wykonywane przez procesor, a nie przez wysoce wyspecjalizowany procesor graficzny. Ogranicza to wydajność grafiki. Gdy na serwerze pracuje jednocześnie wielu użytkowników, problem jest jeszcze większy.

Ustawianie orientacji na północ

Orientację północną można zdefiniować w danych podstawowych modelu w zakładce "Ustawienia i opcje". Orientacja na północ jest ustawiona domyślnie na 0°. Odpowiada to orientacji północnej wzdłuż globalnej osi X.

Graficzne wyświetlanie strzałki północy

Aby graficznie wyświetlić strzałkę północy w obszarze roboczym, należy zaznaczyć pole wyboru 'Pokaż kierunek północny' w nawigatorze Wyświetlić. W widoku z góry wyświetlana jest strzałka wskazująca północ. W widoku z boku z reguły nie jest wyświetlana strzałka północy.

Wyświetlanie strzałki wskazującej północ można też ustawić we właściwościach wyświetlania.

Orientacja północna w protokole wydruku

Jeżeli w zakładce "Ustawienia i opcje" okna dialogowego Dane podstawowe aktywowana jest północna orientacja, zostanie to również udokumentowane w protokole wydruku. Informacje te można znaleźć w rozdziale protokołu wydruku w rozdziale "Model - Dane podstawowe".