Średnia relacja z relacją Moment - Krzywizna
Średnia relacja krzywej momentów opisuje zależność pomiędzy momentem a krzywizną poprzez uwzględnienie efektu usztywnienia rozciągania betonu. Za pomocą dyskretnych warunków odkształcenia (zakrzywienia) można wyznaczyć odpowiedni moment. Na podstawie ostatecznego odkształcenia przy uszkodzeniu ostateczne zakrzywienie jest generalnie dzielone w różny sposób w zależności od zadania. Wadą tego podejścia jest to, że wymaga bardzo dokładnego podziału, aby przedstawić również strefy przejściowe dla istotnych granic plastyczności. Po połączeniu poszczególnych punktów otrzymuje się ciągłą (wielokątną) linię jako charakterystyczny wykres krzywej momentu. Krzywa na wykresie zależy również od działającej siły osiowej. W większości praktycznych przypadków wystarczy jednak zastosować liniową zależność krzywizny w poszczególnych obszarach.
Pręty RF-CONCRETE określają sztywność w sposób związany z przebiegiem procesu (podwójne wygięcie, brak stałej siły osiowej) na każdym węźle elementu bezpośrednio z siły wewnętrznej poprzedniej iteracji. Jedną z różnic pomiędzy tymi dwiema metodami Ugięcia rozciągającego jest fakt, że w podejściu Quast średnia sztywność wynika bezpośrednio z obliczeń naprężeń. Natomiast w przypadku podejścia ze zmodyfikowaną charakterystyką krzywej stalowej należy raz jeszcze oddzielnie zdefiniować krzywiznę, co może prowadzić do pewnych strat prędkości w zależności od geometrii i układu.
W przypadku elementów ściskanych zazwyczaj musimy używać modelu według zapytania Quast [7] w celu uwzględnienia skuteczności betonu. Przyczyną są uproszczone obliczenia w stanie nieraportowanym dla modelu na podstawie zmodyfikowanej charakterystyki krzywej stalowej (zob. Rozdziały 2.4.3.2 i 4.2.2 ).
Literatura