Potocznie zwany efektem P-Delta jest też obliczenie według analizy drugiego rzędu z zastosowaniem imperfekcji. Zgodnie z ASCE 7-16 [1] , po obliczeniu równoważnych obciążeń sejsmicznych należy sprawdzić, czy konieczne jest uwzględnienie tego efektu P-Delta. W normie w punkcie 12.8-16 podane są następujące wzory.
Nie ma konieczności uwzględniania wpływu P-Delta na ścinanie i momenty stropu, a także deformacji stropu, jeżeli współczynnik stateczności jest mniejszy niż 0,1. Współczynnik ten można określić za pomocą następującego wzoru:
|
Θ |
Stabilitätskoeffizient |
|
Px |
Maximale Bemessungsvertikallast auf und über dem Geschoss x |
|
Δ |
Bemessungsverformung des Geschosses, definiert in Kapitel 12.8.6 |
|
le |
Bedeutungsbeiwert nach 11.5.1 |
|
Vx |
Horizontalschub zwischen den Geschossen x und x - 1 |
|
hsx |
Geschosshöhe unter dem betrachteten Geschoss x |
|
Cd |
Verformungsverstärkungsfaktor nach Tabelle 12.2-1 |
Aby przeprowadzić analizę drugiego rzędu, współczynnik stateczności nie może przekraczać 0,25. Jeżeli współczynnik jest większy niż wartość maksymalna, zalecamy zrewidowanie konstrukcji, ponieważ nie ma ona stateczności zgodnie z analizą drugiego rzędu. Wartość maksymalną oblicza się w następujący sposób:
|
Θmax |
Maksymalna wartość współczynnika stateczności |
|
Cd |
Współczynnik wzmocnienia ugięcia wg Tabela 12.2-1 |
gdzie β jest stosunkiem nośności na ścinanie poszczególnych poziomów x i x-1. Podejściem konserwatywnym jest zastosowanie tutaj 1,0.
Jeżeli współczynnik stateczności wynosi od 0,1 do 0,25, obliczenia można przeprowadzić zgodnie z analizą P-Delta. Możliwe jest również obliczenie wyznaczonych sił wewnętrznych i odkształcenia zgodnie z liniową analizą statyczną, a następnie zwiększenie ich o współczynnik. Stosowany jest następujący wzór:
Efekt P-Delta zgodnie z ASCE 7-10 z 2016 r. Nie musi być stosowany konsekwentnie, jak pokazano we wzorach. Dlatego warto sprawdzić wzory zgodnie z 12.8.6, aby uniknąć dodatkowej pracy.