Ogólna koncepcja analizy sejsmicznej opiera się na utworzeniu przypadku obciążenia dla analizy modalnej i analizy spektrum odpowiedzi. Do uzyskania wartości dla drgań własnych wymagany jest przypadek obciążenia typu analiza modalna.
Taki przypadek obciążenia jest następnie importowany do przypadku obciążenia analizy spektrum odpowiedzi, w którym to można przypisać spektrum odpowiedzi i wybrać odpowiednie postacie drgań własnych do dalszych obliczeń. Szczegóły przepływu pracy omówiono w artykule z Bazy informacji zatytułowanym „Analiza sejsmiczna w RFEM 6”.
Zakładając, że przeprowadzono obliczenia sejsmiczne zgodnie z analizą spektrum odpowiedzi, w rozszerzeniu Model budynku istnieje możliwość wyświetlenia oddziaływań kondygnacji, przemieszczeń międzykondygnacyjnych i sił w ścianach usztywniających. Można to wykorzystać do dalszej analizy (na przykład do analizy kierunku analizy pushover) lub uwzględnić w obliczeniach zgodnie z teorią drugiego rzędu.
W tym celu należy aktywować rozszerzenie Model budynku w Danych ogólnych modelu i zdefiniować kondygnacje budynku. Przykład przedstawiony w tym artykule to sześciopiętrowy budynek (zdjęcie 1). Wysokość kondygnacji wynosi 4 m na każdym piętrze. Stąd wystarczy utworzyć pierwsze piętro i skopiować je 6 razy, jak pokazano na rysunku 2.
Po zdefiniowaniu kondygnacji budynku wyniki analizy spektralnej można wyświetlić według kondygnacji (rysunki 3 do 5). Najpierw oddziaływania uzyskane z obliczeń sejsmicznych kondygnacji można wyświetlić w tabeli, jak pokazano na rysunku 3. Wyświetlane są również współrzędne środka ciężkości. W podobny sposób dostępne są przesmyki międzykondygnacyjne, jak pokazano na rysunku 4.
Podczas wyświetlania wyników według kondygnacji, program tworzy przekroje wynikowe dla każdej ściany usztywniającej na każdej z kondygnacji budynku (rysunek 5). Dlatego w tabeli Wyniki dostępne są siły całkowite oraz siły na jednostkę długości. Wartości te można wykorzystać bezpośrednio do obliczania ścinania poszczególnych ścian usztywniających.
