Współczynnik obciążenia krytycznego oznacza wartość, przez którą należy pomnożyć określone obciążenie, aby model pod tym obciążeniem stał się niestateczny (dochodzi do wyboczenia).
Współczynnik obciążenia krytycznego jest określany przez solver poprzez przyrost obciążenia. Wyliczony współczynnik obciążenia uznaje się współczynnikiem obciążenia krytycznego, jeżeli program nie może określić stanu równowagi dla wybranej konstrukcji na odkształconym układzie dla danego stanu obciążenia (układ przestaje być niestateczny).
W przeciwieństwie do rozwiązania pochodzącego z wartości własnych (jak np. w RS-BUCK i RF-STABILITY), procedura stopniowego zwiększania obciążenia pozwala również na uwzględnieniu innych nieliniowości konstrukcyjnych (na przykład uszkodzenia podpór, uszkodzenia prętów itp.).
W zakładce „Parametry obliczeń” można aktywować obliczanie współczynnika obciążenia krytycznego dla każdego przypadku obciążenia i kombinacji obciążeń. W przypadku samego procesu iteracyjnego należy określić początkowy współczynnik obciążenia k 0 oraz przyrost współczynnika obciążenia Δk. Ponadto można dokładniej określić analizę, ustawiając zagęszczenie, dodatkowy warunek zakończenia interacji jak i obciążenie początkowe.
W sytuacji, gdy program nie znajduje już stanu równowagi dla współczynnika obciążenia 1,0, a współczynnik obciążenia początkowego wynosi <1,0 (układ nie jest niestateczny), wynik nie jest generowany ze względu na brak sił wewnętrznych i odkształceń w kroku obciążenia 1.0.
Ponieważ obliczanie współczynnika obciążenia krytycznego może znacznie wydłużyć czas obliczeń ze względu na iteracyjny charakter obliczeń, należy ustawić tę funkcję tylko dla żądanych przypadków obciążenia bądź kombinacji.
Baza informacji