8536x
001612
2019-12-03

Metoda określania dopuszczalnego odkształcenia belek podsuwnicowych

W artykule tym opisano różne opcje określania dopuszczalnego odkształcenia belek podsuwnicowych. Ponieważ w praktyce stosowane są belki wieloprzęsłowe i sprężyste podpory boczne (stężenie), poniżej omówiono, jak wybrać odpowiednią metodę.

Ogólne informacje

Oprócz obliczeń stanu granicznego nośności, obliczanie stanu granicznego użytkowalności ma szczególne znaczenie dla belek podsuwnicowych. Zgodność z wartościami granicznymi odkształceń jest istotna nie tylko dla użytkowalności, ale także dla ograniczenia zużycia. Tym samym duże odkształcenia poziome mogą prowadzić do zwiększonego pochylania żurawia, a tym samym powodować większe zużycie elementów prowadnicy. Należy również w jak największym stopniu uniknąć odkształceń pionowych, aby uniknąć nadmiernych drgań żurawia podczas pracy. Wreszcie, konieczne jest również ograniczenie nachylenia (nachylenia) belki podsuwnicowej żurawia, gdyż w przeciwnym razie żuraw nie będzie mógł poruszać się pod pełnym obciążeniem.

Metoda 1: Deformacje odnoszące się do nieodkształconego układu

Metoda 1 może być stosowana do belek jednoprzęsłowych o podporach sztywnych i przegubowych.

Obowiązują następujące warunki brzegowe:

Odkształcenie jest określane w następujący sposób:

Zasada jest taka:


Metoda 2: Deformacje odnoszące się do odkształconego układu

W przypadku zastosowania podpór o zdefiniowanej sprężystości można zastosować metodę 2 w sekcji Szczegóły. Przykładowy plik 2, który dostępny jest do pobrania pod niniejszym artykułem zawiera zdefiniowane sprężystości dla podpór pionowych Rysunek 02 pokazuje różnicę pomiędzy metodą 1 a metodą 2.

Obowiązują następujące warunki brzegowe:

Odkształcenie jest określane w następujący sposób:

Zasada jest taka:

W przypadku stosowania tej metody sztywności sprężystych podpór powinny mieć ten sam rząd wielkości.

Metoda 3: Deformacje odnoszące się do punktów stycznych odkształconego układu

Metoda ta jest stosowana dla belek ciągłych. W przeciwieństwie do belek jednoprzęsłowych, w przypadku belek ciągłych wykorzystywanie odległości między podporami do określania dopuszczalnego odkształcenia jest nieuzasadnione. Może to prowadzić do konserwatywnych, nieekonomicznych wyników. W celu określenia długości miarodajnej do sprawdzenia ugięć,j punkty przegięcia linii zginania są określane zgodnie z metodą 3.

Zastosowany jest następujący warunek:

W punktach przegięcia:

Odkształcenie jest określane w następujący sposób:

Kolejną zaletą tej metody jest też to, że podporom można przypisać różne sprężystości.

Belki podsuwnicowe ze wspornikami

W przypadku wsporników linia zginania jest podobna do odwróconej połówki linii zginania belki jednoprzęsłowej. Dlatego dla metody 1 przeprowadza się następujące wyliczenie:

Jeżeli Metoda 3 jest aktywna, graniczne odkształcenie wspornika jest sprawdzane poprzez obrót wspornika na podporze wokół lokalnej osi y.

Warunek graniczny jest następujący:

Wyniki dla wspornika z pliku przykładowego 4 - Metoda 1:


→ niespełnione
Innymi słowy:

Wyniki dla wspornika z pliku przykładowego 4 - Metoda 3:

Jak widać, dopuszczalne odkształcenie wspornika według Metody 1 nie zostało spełnione. Jednak niemiecki załącznik krajowy do EN 1993-6 przewiduje dopuszczalne odkształcenie pionowe zgodnie z tabelą 7.2 wiersz a).

innych branż.

Uwagi końcowe

Aby zapewnić prawidłowe funkcjonowanie suwnicy, odkształcenia i przemieszczenia muszą być ograniczone. W rezultacie ograniczone jest także zużycie. Jeżeli zostaną spełnione warunki graniczne stanu granicznego użytkowalności, zazwyczaj nie ma potrzeby przeprowadzania dodatkowej analizy dynamicznej belki podsuwnicowej.


Autor

Pan Flori jest kierownikiem zespołu wsparcia technicznego i zapewnia wsparcie techniczne dla klientów firmy Dlubal Software.

Odnośniki
Odniesienia
  1. Seeßelberg, C. Kranbahnen - Bemessung und konstruktive Gestaltung nach Eurocode, 4. Auflage. Berlin: Beuth.
Pobrane


;